[Gerês-Xurés] Ruta das Chivanas

Iniciamos a ruta no pobo de San Paio. As 8:30 puxémonos en marcha para tratar de evitar o máximo posible unha previsión de máis de 30 graos de temperatura. Durante algo máis de kilómetro e medio seguimos unha pista de terra que nos levou ata unha área recreativa donde atopamos un cartel explicativo da ruta. Ningún problema ata aquí; o único salientable, a brisa quente que auguraba un día de calor forte. Neste punto abanonamos a pista para introducirnos nun sendeiro dunha zona arbolada, pero incomprensiblemente atopamos o camiño completamente cerrado con maleza e silveiras de nivel "top". Botamos un bo anaco para avanzar 30 metros a base golpes e enganchóns. Despois de ler en Wikiloc algún comentario sobre que a ruta estaba moi cerrada en moitos puntos, aquelo non presaxiaba nada bo. Sen embargo, este foi o punto máis dificultoso e chama a atención porque está xusto a carón do cartel da ruta.
Pasada a dificultade seguimos por un sendeiro que si ben é certo que presenta moita maleza con xestas de gran altura invadindo o camiño, en ningún caso impiden o paso. Nesta parte do camiño tivemos unhos guías e acompañantes excepcionais...formamos un pelotón con un boi e duas vacas circulando 20 metros por diante de nos, e outra vaca 20 metros por detrás. Así continuamos kilómetro e medio ata cerca da primeira chivana da ruta. Nestes primeiros kilómetros, cada certo tempo hai sinalización con postes de madeira e marcas branca e vermella. O camiño vai continuamente en ascenso e ao lonxe vese a liña de montañas donde xa se distingue o Alto da Nevosa.
Despois de 4 kilómetros e medio de camiño chegamos á primeira das chivanas...a Chivana Cabreira. As chivanas, son antigos refuxios de pastores feitos de pedras cunha forma que en moitos casos a min recórdame a un iglú. Ten unha pequena entrada por donde se pode pasar a gatas ó seu interior. Diante da porta os pastores prendían lume para quentarse e para evitar a entrada de animais ao interior. As chivanas ían cubertas de terróns donde acababa crecendo vexetación, convertindo a moitas delas en pequenos montículos cunha pequena entrada como si fose unha cova. A Chivana Cabreira, está nunha pequena campa e ainda que non ten a cuberta de terra, o estado de conservación é bo.
Nesta mesma campa, encontramos un pequeno tesouro: un gran manto de Lirios do Xurés que sempre alegran a vista e dan cor e contraste a estas zonas de marcado carácter agreste.
Un kilómetro despois chegamos a outra campa donde nos levamos un pequeno chasco…non fumos capaces de atopar a segunda chivana, coñecida como Chivana do Coto Arcediago. Supoño que a sua mimetización co entorno e o exceso de maleza con grandes xestas mantivérona escondida.
Pouco máis adiante temos un descenso hacia a Corga da Fenteira no que hai que ter un pouco de cuidado debido ás irregularidades do terreo e a zonas con bastante vexetación. O sendeiro vaise distinguindo medianamente pero por tramos hai que fixarse. Segue aparecendo algunha estaca coas marcas branca e vermella.
Tras cruzar a corga chegamos a outra campa donde nos levamos un segundo chasco. Tiñamos que atopar outra chivana en ruinas, pero de novo o exceso de maleza e supoño que o seu estado, nos impediu atopala. Comezamos a "preocuparnos" porque facer a Ruta das Chivanas e sólo levar visto unha, empezaba a ser un pouco frustrante. De todas formas, deixamos marcados con waypoints os respectivos sitios donde deberían estar.
O camiño continua xa moi difuso e é doado despistarse. O lado dun regato, oculta pola vexetación atopamos a última parte branco-vermella de este tramo. Aquí temos agora o último tramo de subida, con bastante pendente, e no que é difícil avanzar porque xa se fai monte a través cunha vexetación bastante alta e salpicado de rochas. A dirección da marcha cambia para desde o alto empezar a facer o que sería a volta desta ruta circular. No alto atopamos un hito. A partir de aquí, de cando en vez aparece algún máis pero por si solos non chegan para seguir o camiño. Descansamos un pouco mentras explorabamos visualmente o terreo que tiñamos por diante. Desde aquí ata a Braña de Prado Seco, non hai sendeiro. O camiño faise monte a través durante aproximadamente kilómetro e medio. Nos seguimos un track do Clube Acivro. Por suposto. o avance faise máis difícil pero salvo en algún punto concreto con maleza alta, non foi especialmente problemático.
Así chegamos ó Val de Prado Seco donde nos recibiu unha bonita manada de cabalos salvaxes. A partir de aquí a paisaxe sube de nivel no que respecta a condicións agrestes; empezan a abundar os bolos e agullas graníticas e a liña de montañas que delimita o val móstrase afilada e granítica como corresponde a paisaxe típica das zonas altas da Serra do Xurés. Por eso resulta máxico atopar un sitio como a Braña de Prado Seco con unha boa extensión de pasto para o gando. Cruzando os dedos buscamos a chivana correspondente, que sería a última da ruta, e neste caso apareceu. Ao final da braña, un pequeno montículo, cuberto parcialmente de terra e algo de vexetación no que te fixas porque pasas xusto ó lado da entrada cando te dirixes ao sendeiro que sae de Prado Seco. Momento para o avituallamento, descansar un pouco e disfrutar do lugar antes de facer os aproximadamente últimos 6 kilómetros da ruta.
A partir de aquí, seguendo o track o avance e moito máis doado. A veces parece un sendeiro, a veces é unha trocha e outras é un curso seco de auga. Aparece tamén algún que outro hito e máis alá das irregularidades propias deste terreo o avance é sinxelo. Así chegamos ata o Bolo de Pena Rubia admirando a paisaxe granítica e disfrutando dos bolos que adoptan equilibrios imposibles uns sobre outros.
A partir do Bolo de Pena Rubia o sendeiro vira á esquerda para ir cerrando o círculo. Ó lonxe podemos ver as cimas dos picos Fontefría e Gralleiras. Volven a aparecer tamén as estacas con marca branca e vermella.
Tras cruzar por unha ponte o Regato Fontefría empezamos a abandonar paulatinamente o terreo agreste e duro da serra para irnos adentrando nunha zona boscosa donde abundan os carballos e aparece tamén algún castiñeiro. Agradécese a sombra nesta parte final porque xa estamos por riba de 30 graos de temperatura. Tras un descenso bastante pronunciado chegamos o pobo de Bouzas donde aproveitamos para refrescarnos na fonte do lavadeiro. Pouco despois de deixar atrás Bouzas, chegamos de novo a San Paio entrando no pobo pola zona da igrexa. Fin de ruta con unhas cervexas no bar do pobo e tempo de valoracións.
Quizás non sexa a miña ruta preferida por esta parte do Xurés, pero como sempre a paisaxe granítica e neste caso a Braña de Prado Seco compensan o esforzo. Por outra parte, é unha ruta que ten zonas de avance difícil monte a través ou incluso por sendeiro debido ó exceso de maleza. Esto fai que sexa imprescindible o uso do GPS. Tamén, como recomendan desde Clube Acivro, o uso de polainas é un plus a ter en conta.

IMPORTANTE: A dificultade califiqueina como moderada, pola irregularidade do terreo, a camiñada monte a través, o exceso de maleza nalgunhas partes e a falta dun sendeiro propiamente dito en boa parte da ruta.

(Distancia e desnivel + en Garmin GPSMAP 67: 15,54 km / 652 m)