Door Brabantse bossen en onvlaamse velden

Net over de taalgrens in de buurt van het Leuvense bevindt zich het Meerdaalbos dat een uitgestrekt - naar Vlaamse begrippen althans - bos is in Brabant. Het bos is gevestigd op een plateau en is een populair wandelgebied. Reden genoeg voor mij om bij het vallen van de bladeren hier ook een wandeling te maken.

Net voorbij Oud-Heverlee ligt de Waalse deelgemeente Hamme-Mille wanneer je de taalgrens oversteekt. In tegenstelling tot de Brusselse rand zijn er hier geen communautaire problemen en is het rustig toeven in dit landelijk stukje Wallonië. Het dorpje is uitgerust met een fraaie kerk waar er meer dan voldoende parkeergelegenheid is. De eerste kilometers gaat het voornamelijk langs velden, trage wegen, holle wegen en kasseistroken. Misschien een beetje te veel verharde wegen naar mijn goesting, maar wel wegen die er erg rustig bijliggen. Het enige element dat de natuurrust iets of wat doorbreekt, zijn de dames en heren sportievelingen die bezig zijn aan een competitieve trailrun.

Het landschap ziet er fraai uit met velden die terug kaal staan nu in de zomer de meeste oogsten zijn binnengehaald. Eén uitzondering is een maïsveld dat volledig is uitgebloeid en waarschijnlijk binnen een aantal weken gerooid zal worden als wintervoorraad voor koeien op stal. Met dit herfstweer mag ik weer de gebruikelijke disclaimer bovenhalen dat er modderige stroken aanwezig zijn op deze wandeling. Zowel op de landelijke wegen als later in het bos. Bij het Meerdaalbos gaat het grotendeels langs brede dreven waar modder slechts spaarzaam aanwezig is, maar bij de kleinere paden zijn er toch drassige stroken bij.

Na ongeveer 4,5 kilometer ben ik aanbeland bij het Meerdaalbos en dit bos vormt de hoofdattractie van deze wandeling. De geschiedenis van dit woud gaat terug tot de Romeinen en zelfs het ijzeren tijdperk aangezien hier bewijzen zijn gevonden van agricultuur. Het woud is - samen met nabijgelegen Heverleebos - maar liefst 25 km² groot en populair bij hikers. Het parcours van deze wandeling is weliswaar niet biljartvlak, maar hellingen zijn nooit steil aangezien je hier over een plateau wandelt.

De dreven kennen een statige présence door de lange loofbomen die in rijen zijn aangeplant. Het bos is op deze herfstdag ook wat kleurrijker dan anders aangezien de gevallen bladeren het bos kleuren in rood en bruin. Ook mountainbikers komen hier aan hun trekken getuige hun grote aanwezigheid. Dit zorgt er wel voor dat sommige drassige stroken nog drassiger zijn aangezien ze in overvloed worden gebruikt door wandelaars én mountainbikers. Het bos is met een flauw herfstzonnetje een prachtig omgeving om in te wandelen, maar wordt door de repetitieve structuur van aangelegde loofbomen helaas wat monotoon. Het helpt ook niet dat de drukke Naamsesteenweg het bos in tweeën kapt.

Bij het laatste stuk gaat het opnieuw richting Hamme-Mille en bossen worden opnieuw ingeruild voor velden. Onderweg kom ik ook het kasteel van Valduc tegen dat in de 19de eeuw is gebouwd en daardoor nog relatief jong is. De omgeving waarin het kasteel zich bevindt is indrukwekkender dan het kasteel zelf. Na ongeveer 13 kilometer en 2,5 uur wandelen is deze middellange wandeling afgerond na een tochtje door de prachtige bossen van Meerdaal.

Hoewel het parcours door het Meerdaalbos vrij monotoon is, heb ik toch oprecht genoten van deze wandeling. Ze blinkt niet uit in variëteit, maar maakt dat goed met fraaie landschappen en een mooi herfstweertje dat je bijna verplicht om het bos in te stappen. Deze wandeling is een mooie gelegenheid als je nog niet in de buurt bent geweest van dit stukje Franstalig België.