De wilde vallei van de Hermeton (originele wandelingen)

Vlakbij de Franse grens vergezellen enkele kronkelige paden de Hermeton langs zijn oevers en deze paden zorgen voor een aangename wandeling. De beginkilometers van deze wandeling zijn vrij zwaar omdat het afgekalfde pad langs de oever soms voor gevaarlijke situaties zorgt. Bovendien zijn er ook enkele steile stukken waarbij de hulp van touwen erg welkom is. De terugweg kent een minder avontuurlijk tintje, maar zorgt soms wel voor mooie vergezichten.

De Hermeton is de eerste zijrivier van de Maas die in de Maas stroomt op Belgisch grondgebied. Op de plaats waar de Hermeton de Maas instroomt, vind je het dorpje met de toepasselijke naam Hermeton-sur-Meuse. De wandeling in de wilde vallei van de Hermeton begint naar goede gewoonte bij de kerk waar verrassend veel parkeerplaats is. Op deze zondag was ik klaarblijkelijk wel de enige wandelaar in de buurt. Men zegt van de vallei van de Hermeton dat het verlaten is en op deze dag klopte dat zeker.

Via een klein speeltuintje en de voormalige bloemmolen van Hermeton - waar tegenwoordig de toeristische dienst van Hastière zit - beland ik al vrij snel bij de Hermeton. Al gauw wordt het duidelijk dat het hier om een rivier gaat en niet zomaar een beekje, want de Hermeton is vrij breed. In de beginkilometers gaat het gestaag naar omhoog, maar vooral het smalle pad naast de Hermeton is de echte uitdaging. Dit pad is vast en zeker goed bewandelbaar, maar soms zitten er toch wat lastige stukken bij. Zo zijn er kleine afgronden die je naar de lager gelegen Hermeton brengen als je niet goed oplet. Er zijn ook enkele kleinere rotsen waar een beroep wordt gedaan op handen en voeten om verder te komen.

Zo kom ik onderweg ook enkele touwen tegen die op strategische plekken zijn aangebracht. Bij steilere paden zijn deze touwen erg handig om vast te nemen en om zo naar boven te klauteren. Ook om naar beneden te gaan, zijn deze touwen een dankbaar hulpmiddel om de snelheid af te remmen. Op papier zijn deze beklimmingen amper of niet waarneembaar, maar het zijn wel de zwaarste stukken van deze wandeling. De meest indrukwekkende "touwklim" staat na 4,5 kilometer stappen geprogrammeerd en al zigzaggend gaat het naar boven. Deze keer zijn het niet mijn beenspieren die op de proef worden gesteld, maar wel mijn armspieren. De afdaling gaat al even scherp naar beneden en vergt soms wat kunst- en vliegwerk om langs een boom te stappen of om via een kleine rots naar beneden te gaan.

Het zwaarste gedeelte van de wandeling ligt nu achter de rug en de volgende kilometers volg ik de Hermeton langs een overwoekerd pad. Het pad is nu veel minder geaccidenteerd dan bij het begin van de wandeling, maar dat neemt niet weg dat je ook hier goed moet opletten. Dat ondervind ik aan den lijve wanneer ik een kleine uitschuiver maak op een rotsachtig gedeelte van het pad dat naar beneden gaat. Het valt ook op dat hier toch aardig wat bomen zijn omvergevallen. Naar verluidt zorgt er dit zelfs voor dat de volledige vallei onder water komt te staan bij een regenachtige periode zoals in de herfst of winter. Gelukkig heb ik daar op deze dag geen last van.

Rond kilometer acht wordt de terugweg ingezet via een passage bij de Pont Christine, een brug die zo genoemd is omdat deze naam in het beton is gekerfd. Het wilde gedeelte van de vallei van de Hermeton wordt vaarwel gezegd en op de terugweg wandel ik meestal via brede paden waar ook duidelijk landbouwvoertuigen komen, getuige de brede sporen van tractorbanden. Het gaat nu ruim honderd meter naar boven, maar dit verloopt relatief simpel dankzij de brede weg en niet zo steile hellingsgraad. Het bos maakt hier ook plaats voor graanteelt en weidelandschappen. Hier zie je ergens ook een klein kapelletje met een stenen bank.

Daarna gaat het opnieuw richting bos en hier wordt de Ruisseau de Soumiée een aantal keren gekruist. Met gekruist bedoel ik dat deze beek over het wandelpad stroomt en je kan maar beter zien dat je over waterdichte schoenen beschikt. Met een geïmproviseerd stenen hinkelpad probeer ik deze beek een aantal keren over te steken, maar af en toe moet ik toch mijn schoenen in het water zetten om het evenwicht te bewaren. Je denkt best twee keer na of je deze wandeling in de herfst of winter wil uitvoeren, want ik kan me inbeelden dat in deze seizoenen deze stroken een stuk modderiger en natter zullen zijn.

Opnieuw gaat het dan gestaag naar omhoog via brede paden en na 14,5 kilometer wandel ik nu enkel over verharde wegen. De verharde wegen zijn gelukkig autoluw en ik ben geen enkele wagen tegengekomen op mijn passage langs de verharde weg. In de verte zie ik ook de koeltorens van de Franse kerncentrale van Chooz. Als België kerncentrales dichtbij zijn grenzen bouwt, mag je het omgekeerde uiteraard ook verwachten. Op de laatste kilometer gaat het scherp naar beneden en op deze holle weg is het aangeraden om op een gematigd tempo te dalen. Losse en uitstekende stenen zorgen soms voor een instabiele ondergrond. Als deze laatste horde genomen is, sta ik ruim vier uur later terug bij de kerk van Hermeton-sur-Meuse.

Dit is een leuke wandeling geworden en het wilde karakter van de vallei van de Hermeton is zeker niet gelogen bij de eerste kilometers langs deze bijrivier. Het gaat geaccidenteerd langs de oever van de Hermeton en de passages langs de touwen zijn soms uitdagend. Wandelaars die op zoek zijn naar een vleugje avontuur vinden dat volop bij deze wandeling. De terugweg is wat minder wild en spectaculair, maar biedt ook nog mooie momenten zoals de Ruisseau de Soumiée die een aantal keer wordt gekruist. De laatste kilometers zijn wat kalmer, maar het venijn zit 'm in de staart met een scherpe daling naar beneden in de slotkilometer.