De Semois en zijbeken (originele wandelingen)

De tweede wandeling in mijn wandelweekend in de Gaume bracht me naar het pittoreske Orchimont met opnieuw een wandeling met de Semois als thema. Het goed gevulde wandelprogramma pakt uit met mooie landschappen, enkele wilde beekvalleien, een mooie passage langs een heuvelkam en een beklimming waar je U met hoofdletter tegen zegt.

De kerk van Orchimont is de startplek van deze route, maar er is hier amper parkeergelegenheid en de straatjes zijn erg nauw. Daarom had ik mijn stalen ros iets verderop geparkeerd bij de Rue de Bièvre in de berm. Het eerste half uur kent het eerder klassieke patroon van wandelen in naaldwoud en wordt één keer doorbroken met een kabbelende beek die me even vergezelt. Dat landschap verandert echter drastisch na 2,5 kilometer wanneer ik het volgende half uur door open landschap trek met voornamelijk velden en glooiende hellingen. Samen maakt dit van het eerste uur al best een gevarieerde wandeling.

Het tweede uur wordt enkel nog maar beter wanneer ik door de wilde vallei van de Sautou trek. Deze beek valt op door de vele gesneuvelde bomen die hier liggen en de uitgebreide plantengroei. Het gebeurt dus wel meer dan eens dat ik over een boom moet stappen. De vele planten doen ook vermoeden dat deze beek vaak buiten haar oevers treedt in de winter. Daarna is het even klimmen om over een heuvelkam te gaan. De allures van een bergpad heeft het net niet, maar soms gaat het toch behoorlijk steil naar beneden aan weerszijden en de rotsachtige ondergrond doet me (met veel verbeelding) in een laaggebergte wanen.

Na 8,5 kilometer gaat het naar de Semois over een geaccidenteerd rotsparcours. Er is hier relatief weinig hoogteverschil, maar stappen gaat toch aanzienlijk trager dan anders door de oneffen keien en rotsen op het pad. Dat wordt helemaal duidelijk wanneer ik afdaal en deze tochten naar beneden gaan soms vrij abrupt. Aangekomen bij de Semois stap ik opnieuw door een schitterende beekvallei van opnieuw de Sautou. Na zo'n 10,7 kilometer is het de tijd aangebroken voor het betere klimwerk met een erg stevige klim naar het uitkijkpunt Le Jambon de la Semois. Over een dikke driehonderd meter gaat het zo'n honderddertig meter omhoog. Zoals ik dus zei: U.

Uiteraard gaat het over een quasi verdwenen pad waar je met een beetje geluk flarden van kan oppikken. In praktijk kwam het er eigenlijk op neer dat ik me verticaal omhoog een weg baande over vele bladeren. En het zijn net die bladeren die een al lastige klim nog lastiger maken. Na pakweg 75% van de klim te hebben gedaan, zie ik een werkelijk pad opduiken en dan is de weg naar boven plots veel gemakkelijker. Het cadeautje van de dag is een adembenemend uitzicht over de Semois.

Het laatste deel van de wandeling gaat opnieuw door bos en ook voor een klein stukje langs velden en verharde weg. Dit is trouwens één van de zeldzame stukjes waar de tocht langs een verharde weg meer dan enkele stappen duurt. Op dit deel van de wandeling valt me opnieuw op hoeveel houtkap hier aanwezig is. Op de laatste anderhalve kilometer gaat het via een andermaal mooie beekvallei naar beneden met wat later een allerlaatste klim naar de kerk van Orchimont.

Deze wandeling is op de website van Originele Wandelingen beoordeeld met drie blokjes qua zwaarte en dat heeft het zeker en vast verdiend. De wandeling kent de nodige hoogtemeters, maar het zijn vooral de abrupte afdalingen en de stevige klim naar Le Jambon de la Semois die de moeilijkheidsgraad van deze wandeling een duwtje in de rug geven. De wandeling is zeker niet overdreven zwaar, maar is ook geen gezondheidswandelingetje.

Tot dusver is dit één van de mooiste routes die ik heb gedaan in 2021. Het is een vrij complete wandeling met de nodige uitdaging en een goed gevuld pakket met diverse landschappen en trekpleisters. Door het (soms) rotsachtige parcours en abrupte afdalingen is dit wel een wandeling die je best in een droge periode doet.