De noordelijke Ardennen (originele wandelingen)

Vorige week heb ik de Salkantay Trek in Peru afgelegd en in augustus ga ik naar Pakistan om er de K2 en Gondogora La trekking te doen. Als tussendoortje was ik op zoek naar een stevige stapper in de Ardennen en de nieuwste aanwinst van de website originele wandelingen voldoet ruimschoots aan deze eis.

Het is bijna ontluisterend om dit voor me zelf te zeggen, maar het is inmiddels alweer drie maanden geleden dat ik nog een wandeling maakte in België. Ondertussen heb ik niet stilgezeten, maar het voelt toch wat vreemd aan om na een kwartaal terug in het vaderland te wandelen. Mijn keuze viel op de nieuwste wandeling van de website originele wandelingen: de noordelijke Ardennen dat start en eindigt in Fraipont. Hier arriveerde ik zondag na twaalf uur en ik kan je vertellen dat er in deze zomerperiode dan bijna geen parkeerplaats te vinden is. Ik vond er dan niks beter op om mijn auto aan de rand van de weg te parkeren. Er is hier overigens vlakbij een station, dus kan je er eventueel voor opteren om deze wandeling als stationsstapper te wandelen.

De eerste klim dient zich onmiddellijk aan en met een gemiddeld hellingspercentage van vijftien procent is het meteen een goede oefening om de spieren op te warmen. Via een verborgen trap dat zich vlak bij een huis bevindt is het even naar omhoog stappen om vervolgens langs de achtertuinen van enkele buren een u-bocht te maken om wat later getrakteerd te worden op het eerste vergezicht van het dag. En dan zijn we nog geen vijfhonderd meter ver! De klim gaat gestaag verder door het bos, maar na één kilometer begint al de cooldown want dan gaat het licht naar beneden.

De eerste kilometers zijn de meest avontuurlijke van deze wandeling, want ik ben erin geslaagd om een originele wandeling nog origineler te maken. De oorspronkelijke route gaat na twee kilometer of zo ergens rechts, maar ik blijf een bestaand pad volgen. Het is te zeggen, een gedegenereerd pad want dit paadje is overwoekerd met groen, ter tijd en stond ligt er een half omgevallen boomstam - gewoon omdat het kan - en het gras reikt tot aan de knieën in deze zomerperiode. Het kost een beetje moeite om naar boven te komen, maar op deze route ben je wel honderd procent zeker dat je niemand anders tegenkomt.

Na ruim een kilometer knoopt dit pad terug aan met de oorspronkelijke route en wordt het net wat minder interessant. Passeren de revue de komende kilometers: een voetbalveld, terrein van een hondenschool en wat later een klein bedevaartsoord. Dit zijn dan ook de minst leuke kilometers van de dag. Daarna gaat het veelal door bos waar grotere wegen regelmatig worden afgewisseld met kleine paadjes. Het bos in deze omgeving is heerlijk om in te verdwalen en slechts hier en daar kom ik andere wandelaars tegen. Helaas is variëteit niet het sleutelwoord van deze wandeling waardoor kilometerslang door naaldwoud stappen soms kan aanvoelen als repetitief.

Het is overigens aangeraden om deze wandeling te doen met een goed paar wandelschoenen, want keien en stenen liggen regelmatig op paden. Ook een lange broek is geen overbodige luxe - in de zomerperiode althans - want gras en planten groeien weelderig in deze periode. Een verrekijker zal je allicht niet nodig hebben, want een goed paar ogen zal voldoende zijn om te genieten van het mooie vergezicht dat na bijna tien kilometer wordt gepresenteerd. Er zijn niet veel panorama's op deze wandeling, maar deze mag er zeker zijn. Wat ook niet op het appel ontbreekt, is een passage door een weiland. In de streek van de Vesder is dit bijna vaste kost en na elf kilometer is het zo ver. De passage duurt niet erg lang, maar toch sla ik er in om een stuk af te knippen omdat ik op een bepaald moment niet naar links kan. Dat was allicht wel de bedoeling, want in mijn tocht rechtdoor stuit ik op prikkeldraad. Daar kruip ik dan maar paracommandogewijs onder door om terug op mijn route te komen.

Tussen kilometers tien en vijftien zijn er opvallend veel beekjes die doorkruist worden, maar met het lage waterpeil van deze droge periode is dat een koud kunstje. In de herfst en lente zal hier wel een stuk meer water te vinden zijn en in de winterperiode wil ik het zelfs niet eens weten... Ook de eerder vermelde keien en stenen zijn hier volop aanwezig, dus is het wel opletten waar je je voeten zet. De beekvalleien hier doorbreken wel het wat enigszins monotone patroon van enkel bosdecor en dat is toch wel goed nieuws voor de verwende wandelaar.

In het laatste kwart van de wandeling wacht er nog een scherpe daling en een vrij fikse stijging op onder andere enkelsporige paden die toch een klein berggevoel oproepen. De daling duurt niet lang, maar gaat wel recht naar beneden. Na deze daling wordt er een doolhof van kleine paden gevolgd om zo een weg naar boven te vinden. Na zeventien kilometer volgt er een relatief korte, maar niet te onderschatten stijging met hellingspercentages van 25% en meer. Als beloning krijg je een unieke afdaling waar je gedurende een kilometer door de bedding van een kleine beek stapt dat overladen is met opnieuw stenen en keien. Opnieuw, in deze droge periode is dat geen probleem, maar bij een periode van hevige regenval stap je hier beter niet door. De laatste twee kilometer gaan door de straten van Fraipont met een korte passage langs een veldpad. En na ruim 4,5 uur wandelen zit de wandeling er weer op.

Zelfs na de natuurpracht van de Salkantay Trek heb ik oprecht genoten van deze wandeling die een mooie symbiose biedt van sportiviteit en natuur. Het bosdecor was ik wel een beetje beu na een paar uur wandelen, maar juist op dat moment zijn er beekvalleien die weer wat nieuws bieden. Op deze route zijn er ontzettend veel keien en rotsen, dus een goed paar wandelschoenen is een absolute must. Wees je er ook van bewust dat er tal van beken worden gekruist en zelfs door de bedding van een beek. Dit is dus geen wandeling die je wil doen in de winter wanneer het een heleboel heeft gesneeuwd of geregend.