De Klosterroute rond Monschau

Felsenkeller Brauhaus & Museum

FELSENKELLER BRAUEREI MUSEUM De Felsenkeller Brauerei werd in 1822 gebouwd en was van 1847 tot 2007 in vier familiegeneraties in bezit van de familie Braun. Wilhelm Braun kocht in 1847 het gebouw en breidde het uit met een gastenverblijf en een bowlingbaan. Zijn zoon Albert nam de brouwerij in 1897 over en liet daarbij ijs-bassins aanleggen. In de zomer was de ‘Patentkeller’ altijd voorzien van gekoeld bier. In 1924 kreeg de brouwerij door Clemens Braun de naam Felsenkeller Brauerei. Hij ging naast het donkere, ongefilterde bier ook pilsners brouwen. In 1972 werd Willem Braun de vierde generatie van de brouwerij. Onder zijn leiding werd er weer het Zwickelbier gebrouwen. In 1994 werd het bedrijf stilgelegd omdat het geleverde drinkwater niet meer aan de kwaliteitseisen van brouwwater voldeed. Drie jaar later werd de brouwerij omgetoverd tot een museum. In 2007 werd het gebouw opgekocht door de in Monschau geboren Bernard Theissen. Hij moderniseerde en renoveerde het gebouw en gaf het een nieuwe vorm. Een tour door de oude brouwerij kost per persoon 3 euro als je het museum op eigen gelegenheid bezichtigd, of 4 euro per persoon met een gids. Je kunt hier meer te weten komen over de oorsprong van bier, de geschiedenis van de brouwerij en bier in het algemeen. Tijdens de tour zie je het oude brouwhuis bezichtigen en zie je twee ketels. De linkerketel is een model uit 1925 gemaakt van eikenhout. Ook kun je de verschillende kelders bezichtigen zoals de lagerkelder, patent- en natuurijskelder, gistingskelder en rotskelder. Na afloop van de tour die ongeveer 45 minuten duurt kun je op het buitenterras of in het restaurant natuurlijk genieten van een Zwickelbier. Bron: https://www.reizen-en-reistips.nl/bestemmingen/europa/duitsland/monschau/felsenkeller-brauerei-museum/

Half verharde weg

Klein watervalletje

Vennbahn

De Vennbahn (letterlijk: spoorweg van de Venen) was een spoorweg in de Oostkantons die door het Verdrag van Versailles aan België werd toegewezen, hoewel delen ervan door Duitsland liepen. De Vennbahn verbond de industriële centra van Aken (Rothe Erde) en Luxemburg op de kortst mogelijke manier. In België is het traject Sankt Vith - Troisvierges spoorlijn 47, het deel Raeren - Sankt Vith spoorlijn 48 en is het trace Raeren Grens - Raeren een onderdeel van spoorlijn 49. De spoorweg werd door de Pruisische staat gebouwd om snel en gemakkelijk steenkool en ijzererts te vervoeren. Ook zou ze de economie van verschillende plattelandsgebieden laten opleven en de inwoners ervan werk verschaffen in de industriële centra, die door de komst van de lijn makkelijker toegankelijk zouden worden. De inwijding vond plaats op 4 november 1889, in de daaropvolgende jaren werd de baan bijna volledig naar twee sporen uitgebreid. Om dit mogelijk te maken moesten verschillende hoogteverschillen (tot 1,7 %) worden weggewerkt en het spoor op sommige plaatsen worden versmald omdat de beschikbare ruimte naar enkelspoornormen was berekend. Het Belgische station Sourbrodt Vernielde tunnel nabij Sankt Vith Restanten van een brug dicht bij de Duits-Belgische grens (Winterspelt) De Vennbahnradweg In de Eerste Wereldoorlog kreeg het vanwege zijn ligging aan het westelijk front een nieuwe functie; vanaf 2 augustus 1914 werden, als onderdeel van het Schlieffenplan, via de lijn soldaten naar de fortengordel rondom Luik gestuurd. Vanaf de Vennbahn werden ook verschillende aansluitingen naar andere lijnen gebouwd (lijn 47A en lijn 163) zodat de spoorweg spoedig een strategische Noord-Zuidverbinding langs het westelijke front vormde. Na de oorlog werden in kader van het Verdrag van Versailles de Pruisische kantons Eupen en Malmedy bij België gevoegd. Dit had tot gevolg dat de spoorlijn de nieuwe grens verschillende keren doorkruiste en er dus iedere keer grenscontroles nodig waren. Om dit probleem te verhelpen, werd beslist om de bedding van de spoorlijn, de stations en de technische installaties in hun geheel aan België toe te wijzen. Door deze overdracht werden vier stukken Duits gebied opeens afgesneden van het moederland, het zijn tot op heden exclaves. Het belang van het goederenvervoer verminderde sterk na WO I. Lotharingen was een deel van Frankrijk geworden, het handelsverkeer met België was beperkt en Luxemburg, inmiddels uit de douane-unie met Duitsland gestapt, ging zich meer op Frankrijk richten. De nieuwe douanetarieven die deze drie landen aan de Duitse handelsgoederen oplegden, droegen eveneens tot deze achteruitgang bij. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de lijn een belangrijk doel van het Ardennenoffensief, het merendeel van de bruggen en tunnels werd vernield. De wederopbouw liet op zich wachten en het deel tussen Lommersweiler en Reuland werd zelfs niet meer hersteld. Het resterende stuk kon daarom niet meer voor zijn oorspronkelijke doel gebruikt worden. Beetje bij beetje hield de industrie op om de spoorweg te gebruiken. Later gebruikt het Belgisch leger de spoorweg nog om zwaar materiaal naar het kamp Elsenborn van Elsenborn te transporteren. De lijn raakte meer en meer in verval. Na het totaal stopzetten van alle activiteiten werd nog een poging gedaan de lijn te exploiteren voor toeristische doeleinden. Na twaalf jaar kwam hier ook een einde aan. De Vennbahn loopt over de hoogste delen van België en steekt enkele malen de waterscheiding tussen de Maas (westen) en de Rijn (oosten) over. Het hoogste punt bereikt de spoorlijn bij station Sourbrodt op een hoogte van ongeveer 570 meter TAW. Een ruime twee kilometer ten noordoosten van Sankt Vith steekt de Vennbahn de waterscheiding tussen Maas en Rijn nogmaals over op een hoogte van ongeveer 495 meter. Op de sectie tussen Stolberg (Rheinl) Hbf en Station Stolberg Altstadt voorziet DB nog 2x per uur een stoptrein die via Aachen Hbf en Herzogenrath weer naar Stolberg (Rheinl) Hbf rijdt. Op de sectie tussen Aachen Rothe Erde en Walheim hebben de ongebruikte sporen sinds 2005 plaatsgemaakt voor de zogenaamde Vennbahnradweg, een fietspad dat het tracé van de oorspronkelijke sporen volgt.[3] Tussen Stolberg, Walheim, Raeren en Eupen zullen in de toekomst museumtreinen gaan rijden van de Eisenbahnfreunde Grenzland (EFG). De EFG spant zich in om deze lijn te kunnen reactiveren. Hiervoor worden Henschel diesellocomotieven gebruikt. De vereniging is gevestigd op het emplacement van Walheim. Zij hebben sinds 2017 een werkplaatsspoor in Raeren kunnen huren van Rails et Traction. Een keer per jaar vindt een stationsfeest plaats. Tussen de stations van Kalterherberg en Sourbrodt werden in 2004 door een Belgische ondernemer spoorfietsen ingelegd. Dat zijn een soort draisines die voortbewegen zoals een fiets. Het baanvak Sourbrodt - Waimes is begin 2008 opgebroken. Op de bedding is een RAVeL-fietspad aangelegd. Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Vennbahn

Alternatieve parking Reichensteiner Brücke

Uitzicht

Foto

Panorama

Foto

Graspad

Foto

Alternatieve parking

Perlenbachtalsperre

De Perlenbachtalsperre is een Duits stuwmeer voor drinkwater bij Monschau (Noordrijn-Westfalen) met een oppervlakte van 0,15 km². Het volume bedraagt circa 800.000 m³. Perlenbachtalsperre werd tussen 1952-1954 gebouwd en in 1956 in gebruik genomen. De hoogte van de dam ligt op 467 m boven zeeniveau en heeft een lengte van 120 meter. Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Perlenbachtalsperre

Foto

Teufelsley

Het grootste aaneengesloten kwartsietblok van Europa bevindt zich vier kilometer van Dümpelfeld.

Uitkijkpunt

Foto

Waterval in Monschau

Uitkijkpunt

Monschau

Monschau is een plaats in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen, gelegen op een hoogte van ongeveer 420 meter in de Stadsregio Aken. Zij ligt aan de rand van de Eifel aan de bovenloop van de Roer (Duits: Rur). De stad telt 11.726 inwoners (31 december 2018)[1] op een oppervlakte van 94,62 km². Op korte afstand liggen de plaatsen Simmerath, Schleiden, Hellenthal, Roetgen en het Belgische Eupen. Monschau ligt in de smalle en diepe vallei van de Roer, op amper vier kilometer van de Belgische grens. Monschau werd voor het eerst vermeld in 1198 als Mons Ioci. De burcht ontstond vermoedelijk in de 13e eeuw en werd opgericht door de Hertog van Limburg als Castrum in Munioie. In 1352 kreeg de plaats stadsrechten. In 1433 ging Montjoie over naar het Hertogdom Gulik. Ten gevolge van de Dertigjarige Oorlog verduitste het stadje door de toevloed van protestantse Duitstalige vluchtelingen op zoek naar godsdienstvrijheid. Velen van hen waren werkzaam in de lakennijverheid. Ook vanuit Aken kwamen protestanten, nadat ze vanaf 1616 daar vervolgd werden. Dit alles leidde ertoe dat in Monschau de lakennijverheid tot bloei kwam, waarbij onder meer de uit Aken gevluchte Arnold Schmitz een rol speelde. Daarnaast bracht ook Johann Heinrich Scheibler, afkomstig uit het Bergisches Land, de textielindustrie tot grote bloei. Het beroemde Rotes Haus stamt uit die tijd (1760). In de Franse tijd was Montjoie een kantonhoofdplaats in het Roerdepartement. Pas in 1918 veranderde het stadje onder keizerlijk bevel zijn naam officieel van Montjoie naar de Duitse uitspraak hiervan: Monschau. Het aanliggende voormalige station Monschau (Bahnhof Monschau) ligt samen met de Vennbahn sinds het verdrag van Versailles niet op Duits maar Belgisch grondgebied. Monschau is in 2020 vooral een toeristisch centrum met voorzieningen zoals hotels. De ligging in een diep dal langs de Roer, de historische architectuur en het vele groen maken Monschau populair bij toeristen. Het stadje kent een grote hoeveelheid vakwerkhuizen. Een van de bezienswaardige gebouwen is het "Rode Huis" ("Rotes Haus"). Daarnaast trekt Monschau toeristen die het Nationaal Park Eifel bezoeken. De oude Franse oorlogskreet "Montjoie-Saint-Denis" verwijst niet naar de Franse naam van het stadje, maar naar het lijdensverhaal van bisschop Dionysius op de "Montmartre" bij Parijs. Bezienswaardigheden Tal van monumentale gebouwen, vakwerkhuizen en dergelijke in het historische stadscentrum. Haller, de ruïne van een oude 13e-eeuwse burcht Burg Monschau, de door de Hertogen van Gulik midden 14e eeuw gebouwde burcht. Slotkapel Aukirche (of Onze-Lieve-Vrouw-Onbevlekt-Ontvangenkerk) en Aukloster Onze-Lieve-Vrouw Geboortekerk van 1649 Lutherse Stadskerk van 1787 Rotes Haus van 1760, woning annex hoofdkantoor annex textielfabriek van de familie Scheibler, nu een museum. Haus Troisdorf van 1783, in Lodewijk XVI-stijl Watermolen aan Rurstraße 10

Burg Monschau

Kasteel Monschau (Duits: Burg Monschau) is een kasteel in de gelijknamige stad Monschau in het zuidelijke deel van de regio Aken in Duitsland. Het wordt tegenwoordig gebruikt als jeugdherberg en in de zomer als locatie voor concerten en opera's. Het heuvelkasteel wordt voor het eerst geregistreerd in 1217 door aartsbisschop Engelbert I van Keulen. Het werd in het midden van de 14e eeuw uitgebreid tot een fort voor de graven van Jülich en uitgerust met machtige ringmuren en muurwandelingen. In 1543 belegerden troepen van keizer Karel V het terrein met zware kanonnen, veroverden het en plunderden het samen met de stad Monschau. In het begin van de 19e eeuw verklaarde de Franse regering het kasteel tot staatseigendom en verkocht het aan een particuliere koper die de daken in 1836 en 1837 liet verwijderen om bouwbelasting te ontwijken. Als gevolg hiervan raakte het kasteel in verval totdat het in het begin van de 20e eeuw door de regering van de Rijnprovincie werd beveiligd en gerepareerd. Na de Eerste Wereldoorlog werd in de westvleugel een jeugdherberg geopend. Zo overleefde Kasteel Monschau als "jeugdburcht" (Jugendburg). In 1971 herverpakten Christo en anderen het kasteel tot een kunstwerk. In het zicht van het kasteel, aan de andere kant van de stad, is een ander fort, de Haller. Er wordt betwist of het een buitenpost van het kasteel was, een vrijstaande uitkijktoren of de overblijfselen van een oudere kasteelsite.