De bossen van Samrée (originele wandelingen)

Anderhalve week geleden was ik op zoek naar een avontuurlijke wandeling en dat heb ik met dit exemplaar gevonden. Ik liep als een woudloper recht door de bossen, ik baande me een weg door dichtgegroeide struikgewassen (twee keer zelfs), ik strompelde door een vallei die onder water staat en ik klauterde op heuvelflanken om terug op begaanbare paden te komen. Ondertussen mocht ik ook nog mijn eigen weg uitstippelen omdat de paden op de oorspronkelijke route terug waren opgeëist door moedertje natuur. Avontuurlijk wandelen op zijn best? Avontuurlijk was het zeker, met wandelen had het op bepaalde momenten weinig meer te maken.

Het traject begint bij de kleine kerk van Samrée (op GPS zoek je best naar het adres Samrée 34) waar er ook een dorpsschooltje is. Op deze vroege zaterdagochtend parkeer ik daar mijn wagen op de vrijstaande plaatsen. In dit tijdperk van een pandemie wandelt bijna iedereen, maar deze route is wandelaarsvrij. Ik ben enkel een Waals gezin tegengekomen die al even verbaasd waren als mij waarom ze een verdwaalde Vlaming midden in het bos zien opduiken. Als je echt helemaal alleen op de wereld wil zijn, is deze wandeling een perfect toevluchtsoord.

Het begin loopt over de hoofdstraat - tevens ook de enige - van Samrée, maar dat duurt slechts een halve kilometer. Dit is overigens het enige verharde stuk dat ik op deze wandeling tegenkom. Dit is dus een natuurwandeling met hoofdletter N. De veldweg die ik daarna volg, is nog één van de best begaanbare wegen op dit parcours. Al gauw zoek ik een graspad op dat ik bijna anderhalve kilometer volg. Dit graspad wordt weinig bewandeld en de moddersporen aan mijn schoenen vertellen meteen waarom. Het is hier dus behoorlijk nat en ik moet eveneens een klein beekje oversteken. Ongerepte natuur hier, maar klein bier voor wat nog moet komen.

Nu gaat het langzaam naar omhoog en loop ik door het bosrijke gedeelte van deze wandeling. Eerst nog op brede kiezelwegen, maar na 3,4 kilometer stap ik als een volleerde woudloper het bos in net voor een ruigte. Deze inslag is niet gebaseerd op een bestaand pad, maar het bos is gemakkelijk te kruisen. Het is hier dat ik me vlak door het bos begeef en een stuk padvinderij toepas om terug op het juiste pad te komen. Zelfs wanneer ik op een goed begaanbaar pad wandel, duik ik opnieuw de bosjes in om een onbestaand pad te volgen dat me verder op deze wandeling brengt.

Na zo'n 5,5 kilometer is het moment aangebroken om het brouchegevoel aan te spreken, want met heel veel moeite zoek ik me een weg door een ondoordringbaar sparrenbosje. Een kapmes was hier wel op zijn plaats geweest, want deze kleine sparren staan geen duimbreed toe. De ene noemt het avontuurlijk, de andere waanzin. Alleszins staat het vast dat je deze strook best vermijdt door een kleine omweg te nemen om later terug aan te sluiten bij de oorspronkelijke route. Ik zeg dit kleine stukje Belgische rimboe vaarwel en de volgende kilometers word ik getrakteerd op brede grindwegen, een ongekende luxe op deze wandeling.

De brede grindweg transformeert langzaam, maar zeker naar een kleiner bospad dat wordt overheerst door het bladerdek van gevallen bladeren. Sowieso is deze wandeling al niet doorspekt met vindbare wegen en de bladeren maken het zelfs nog moeilijker om de juiste route te blijven aanhouden. Plots gaat het wel heel erg steil naar beneden: van 380 meter naar 307 meter op amper driehonderd meter lengte. Zoals ik dus zei: steil. Ik kom terug op een goed begaanbaar pad terecht dat de Ruisseau de la Mère oversteekt. Dit is de stilte voor de storm, want na 10,7 kilometer breekt het meest uitdagende gedeelte van deze wandeling aan.

Een aantal jaren geleden, was dit ongetwijfeld een mooi stuk om te wandelen, maar sinds kort hebben meneer en mevrouw bever zich hier gesetteld met de kids. Het beverstel heeft hier een knappe beverdam gebouwd. Erg leuk om te bekijken, minder leuk om hier door te ploeteren als je weet dat deze vallei dus nu onder water staat. De beek is dankzij de beverdam slechts een klein waterloopje geworden en dus is het vrij eenvoudig om naar de andere kant te wandelen. De originele route volgt de linkerkant van de Ruisseau de la Mère maar die kampt dus met een beetje wateroverlast. Rechts zijn er hekken voorzien, maar die zijn inmiddels alweer platgetrapt door de avontuurlijk aangelegde wandelaar.

De enige manier om deze vallei te passeren is langs de vrij steile heuvelwand die bovendien nog eens dichtbegroeid is. Niet meteen evident om te doen, maar moeilijk gaat ook. Het lastigste op dit stuk is misschien wel de hellingsgraad van deze heuvelwand wat het lastig maakt om deze flank te kruisen. Dit duurt ongeveer een halve kilometer, maar is wel het meest inspannende gedeelte van deze wandeling annex avonturentocht. Op 11,2 kilometer is er een geïmproviseerde brug met houten boomstammen en wandel ik terug links van de beek. Hier is er gelukkig weer een begaanbaar bospad aanwezig dat langzaam naar omhoog klimt.

Op ongeveer twaalf kilometer gaat de originele route plots terug rechts van de Ruisseau de la Mère maar in heinde en verre is er geen pad - of iets dat daar ook maar enigszins op trekt - te zien. Ik besluit om eieren voor mijn geld te kiezen en ik blijf het pad volgen dat links van deze beek loopt. Op 12,8 kilometer verlaat ik dit pad om terug aansluiting te vinden met de originele route. Dat betekent de beek oversteken, maar die is op deze plaats vrij smal en dus relatief gemakkelijk te doen. Opnieuw mag ik naar omhoog klauteren, maar dat gebeurt nog zonder al te veel krachtsinspanningen.

Het brouchegevoel bij het midden van de wandeling maakt een come-back wanneer ik rechts naar boven klim en ik andermaal in ondoordringbare struikgewassen en bosjes kom. In deze late herfst zijn de struiken helemaal uitgebloeid en is het nog doenbaar om over het struikgewas te stappen. Moeilijker wordt het wanneer ik door een ruigte aan het ploeteren ben met uit de kluiten gewassen struiken en nog meer van dit fraais. De wegbeschrijving op de website van originele wandelingen biedt een kleine omweg aan van twee kilometer, maar ik raad sterk aan om die te volgen. Er valt namelijk weinig eer te behalen in een zoektocht van tien à vijftien minuten door dichtgegroeid struikgewas. Enkel het kilometeraantal wordt daardoor wat ingekort.

Ik heb dit in de winter gedaan wanneer deze planten niet meer groeien waardoor ik me met heel veel moeite nog enigszins een weg kan banen door deze minuscule jungle. Ik kan me voorstellen dat dit in de zomer onbegonnen werk is, zeker wanneer je met korte broek en t-shirt wandelt. De driehonderd meter door dit struikgewas voelt eerder aan als een veel langere tocht. Wanneer ik na veel ploeterwerk er toch door geraakt ben, is het nog ruim een kilometer naar de kerk van Samrée over grindwegen en de hoofdweg. Pure luxe.

Ik vond dit een leuke wandeling om te doen vanwege het hoge avontuurlijke gehalte, de eenzaamheid in de bossen en de fraaie omgeving van de diverse beekjes hier. De vraag is echter of je dit nog wel een wandeling wil noemen. De oorspronkelijke wandeling werd op originele wandelingen beoordeeld op drie blokjes, maar is inmiddels een stuk zwaarder geworden. Vele paden zijn verdwenen en er staat zelfs een vallei onder water door een beverdam. Het is weliswaar nog altijd mogelijk om hier te komen, maar wel een stuk moeilijker dan de originele route heeft voorzien. Wat ik wel absoluut afraad om te volgen, zijn de passages door het struikgewas. Hier is het best om van de route af te wijken en op zoek te gaan naar betere, begaanbare alternatieven.