Βυτίνα Νυμφασία

Διασχίζουμε τη Βυτίνα και συνεχίζουμε σε ένα κατηφορικό μονοπάτι μέχρι τα μαύρα λιθάρια. Ανηφορίζουμε τον λόφο μετά το κιόσκι και μετά από σύντομη κατηφόρα καταλήγουμε στον ποταμό Μυλάοντα και το γιοφύρι της Τζαβάραινας. Το μονοπάτι από το γιοφύρι και μετά είναι πολύ πιο όμορφο. Ακολουθούμε το ποτάμι για λίγο και μετά μια δύσκολη ανηφόρα μέσα σε μια όμορφη κατάφυτη διαδρομή σε δάσος με βελανιδιές, έλατα και πουρνάρια μέχρι τη Νυμφασία.

Η Βυτίνα είναι ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, στο Νομό Αρκαδίας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1033 μέτρων, στο όρος Μαίναλο, σε μια κατάφυτη περιοχή όπου δεσπόζουν πεύκα, έλατα και καστανιές.[1] Αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα ορεινά θέρετρα της Πελοποννήσου και ευρύτερα της Ελλάδας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 652 κατοίκους. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.

Το όνομά της κατά την επικρατέστερη άποψη προέρχεται από τη λέξη "Βυθός" επειδή αρχικά ήταν κτισμένη σε λεκάνη ανάμεσα σε λόφους. Φέρεται να κτίσθηκε μετά τη διάλυση της αρχαίας πόλης "Μεθύδριο" τα ερείπια της οποίας βρίσκονται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων. Ο Παυσανίας αναφέρει για την πόλη Μεθύδριο το 174 π.Χ.: "Μεθύδριον ουχί πλέον ακμάζουσα πόλιν..". Πιθανότερος χρόνος ίδρυσης της Βυτίνας φέρεται περί το 350 μ.Χ., σε απόσταση 2-3 χλμ. από τη σημερινή θέση, στη περιοχή Δαμασκηνιά.
Στην αρχαιότητα λατρευόταν εδώ η θεά Δήμητρα και ο Ίππιος Ποσειδώνας, τα ερείπια του ναού του οποίου σώζονται στην είσοδο προς το χωριό Μαγούλιανα.
Στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, η Βυτίνα είχε αναγνωριστεί ως βακούφιο θεωρούμενη τόπος ιερός. Υπήρξε κέντρο ανεφοδιασμού, με αποτέλεσμα η πόλη να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διάρκεια του πολέμου με συνέπεια να πυρποληθεί επτά φορές από τον Ιμπραήμ.
Μετά την απελευθέρωση και μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βυτίνα ήταν το μεγάλο εμπορικό κέντρο της περιοχής με σημαντικό παζάρι. Μάλιστα υπήρχε και υποκατάστημα της Τράπεζας Αθηνών καθώς και Δασοκομική Σχολή. Ο σπουδαιότερος λόγος της ανάπτυξης εκείνης ήταν η έλλειψη συγκοινωνίας με τα γύρω χωριά που όταν ολοκληρώθηκε έπαψε και η Βυτίνα ν΄ αποτελεί το άλλοτε εμπορικό κέντρο. Ένας σημαντικός πόλος έλξης για τη Βυτίνα σήμερα αποτελεί το χιονοδρομικό κέντρο της Οστρακίνας στο Μαίναλο. Άξιο επίσκεψης στη περιοχή είναι το Αργυρόκαστρο (1450 μ. υψόμετρο) κοντά στα Μαγούλιανα, στην άκρη απότομου βράχου ύψους 100 μέτρων, που έκτισαν οι Φράγκοι το 1205 ιδρύοντας τη Βαρονία της Άκοβας.

Η Νυμφασία, παλαιότερο γνωστή ως Γρανίτσα, είναι χωριό το οποίο ανήκει στον Νομό Αρκαδίας, είναι χτισμένο στα 840 μέτρα στο Β.Α. άκρο της Γορτυνίας.[1] Βρισκόμενη κατά μήκος του όρους Μαίναλο, απέχει μόλις 3 ώρες από την Αθήνα και μία από την Τρίπολη. Δίπλα στη δημοφιλή Βυτίνα και τη μονή Κερνίτσης, προσφέρεται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου για παραθερισμό ή θρησκευτικό τουρισμό.

Η παλιά ονομασία του χωριού ήταν "Γρανίτσα" (που σημαίνει δεν­δρότοπος), από το γεγονός ότι στην περιοχή αφθονούν τα ήμερα βελανιδοφόρα δένδρα. Παρ' όλα αυτά, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο όνομα (όπως και πολλά άλλα στα γύρω χωριά) ήταν Σλαβικό, άλλαξε επί πρωθυπουργίας του Γ. Κονδύλη και έγινε "Νυμφασία" από την ομώνυμη πηγή του χωριού. Σύμφωνα με τη μυθολογία, η "Νυμφασία πηγή" ήταν το μέρος όπου λουζόντουσαν οι Νύμφες υπό το άγρυπνο βλέμμα του αρχαίου θεού της γονιμότητας των κοπαδιών, Πάνα ο οποίος τις παρενοχλούσε (Εξ ου και ο λόγος που τις έπιανε παν-ικός). Η Νυμφασία αποτελεί συνέχεια του πληθυσμού του αρχαίου Μεθυδρίου που ήταν διεσπαρμένος σε όλο το οροπέδιο του Μυλάοντος ποταμού που περικλείεται από τις οροσειρές Μαινάλου - Αργυροκάστρου- Χελμού και εξετείνεται μέχρι του Δήμου των Νάσσων. Το χωριό πέρασε από Γερμανική και Τουρκική κατοχή σε αρκετές περιπτώσεις πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος.Στη Νυμφασία γεννήθηκε το 1877 και πέρασε τα παιδικά του χρόνια ο γνωστός ιερωμένος π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος.