Bossen langs de Aisne (originele wandelingen)

Deze route verkent het bosrijke gebied van Villers-Sainte-Gertrude waar de rotsformatie Roche-à-Frêne een centrale rol speelt. Bij het begin van de wandeling gaat het parcours over de rotsen, daarna erlangs. Ook enkele beken worden doorkruist die voor de nodige verfrissing zorgen op dit traject. Met bijna zeshonderd hoogtemeters is dit eveneens een actieve wandeling.

Het dorpje Villers-Sainte-Gertrude maakt deel uit van Durbuy en mijn ervaring leert dat ongeacht hoe klein een dorpje of gehucht wel niet is in Wallonië, de kans is reëel dat je er een kerk(je) aantreft. Ook hier is dat het geval en de wandeling begint bij deze kerk. Veel parkeerplaats is er niet voorzien, dus gemakzuchtige zielen kunnen beter vroeg aan deze wandeling beginnen. Na vierhonderd meter is er ogenschijnlijk een oprit van een huis, maar aandachtige kijkers zullen zien dat er hier ook een bospad is. Het is dit bospad dat me boven de brengt Roche-à-Frêne brengt, soms ook wel La Sentinelle genoemd. Het bos bestaat uit brede paden, hoewel het pad boven naar de rotsformatie wat kleiner is. De dichte begroeiing zorgt ervoor dat weinig zonlicht door het bladerdak komt en dat geeft dit woud toch een donker tintje.

De daaropvolgende afdaling verloopt eerst gemakkelijk via een brede kiezelweg, maar wordt daarna toch moeilijker omwille van het kleine bospaadje, maar vooral de steile dalingsgraad. Waakzaamheid is hier toch wel geboden. Als beloning zie ik helemaal onderaan het fraaie beekje Ruisseau de Pont le Prêtre dat ik oversteek. Een beetje verder is een brug, maar omdat het water zo laag staat is het zelfs voor mij eenvoudig om de beek over te steken. Ik volg een tijdje deze beek langs minder zichtbare paden waar af en toe gerooide bomen liggen. Al bij al is de route gemakkelijk te volgen, hoewel ik hier en daar improvisatiewerk nodig heb om het juiste pad te vinden. Onderweg kom ik onderaan de Roche-à-Frêne waar waaghalzen zich kunnen wagen aan het beklimmen van een aantal rotsen.

Tussen kilometer zes en negen gaat het overwegend door weides en servitudes die langs weides lopen. Af en toe loont het de moeite om even te stoppen en te genieten van het mooie landschap dat je hier te zien krijgt. Als uitdaging is dit stuk wellicht het minst interessante deel van de wandeling aangezien het hier gestaag naar omhoog gaat over brede kiezelwegen, verhard wegdek of servitudes. Op ongeveer de helft van de wandeling steek ik een klein beekje over en gaat het terug richting bos. Via een holle weg gaat het opnieuw naar boven en dat vergt misschien wel de zwaarste inspanning van de dag. Daarna gaat het soms redelijk steil naar beneden.

De logica dicteert dat na deze daling er onmiddellijk opnieuw een klim volgt, deze keer langs een akker en ik beland in het gehucht Grand Bru. In een weidelandschap gaat het ook deze keer opnieuw naar beneden en rechts bevindt er zich zelfs een brede kloof die behoorlijk hard naar beneden gaat. Gelukkig is er wel een afspanning voorzien om ongevallen te voorkomen. Ik beland bij een klein restaurantje op een weg en deze weg steek ik onmiddellijk over om het bospad te volgen. Dit bospad gaat in het begin vrij steil naar omhoog en hier gebruik ik een enkele keer handen en voeten om naar boven te klauteren. Na dit stuk flirt de hellingsgraad niet meer met dubbele cijfers.

Aangekomen in Aisne volg ik een klein stukje een verharde weg en ga ik vervolgens naar links. Een lokale boer was zo vriendelijk om hier prikkeldraad te spannen zodat er niets anders opzit dan onder deze prikkeldraad te kruipen. In dit stukje bos gaat het - bijna uiteraard zou ik zeggen - opnieuw naar omhoog. Het lijkt erop dat hier de restanten van een beekje zijn, want het bospad ligt er soms erg modderig bij. In Aisne sla ik linksaf bij de kerk en de helling die daarna volgt, oogt op papier indrukwekkender dan dat ie in werkelijkheid is. Via een goed toegankelijk bos- en daarna veldpad beland ik opnieuw in Villers-Sainte-Gertrude waar ik de wandeling na ongeveer vier en een half uur afrond.

Hoewel deze omgeving erg bosrijk is, bevat deze wandeling ook genoeg andere elementen om niet te vervelen. Het gaat soms langs servitudes in open vlaktes en korte passages langs water. Soms gaat het behoorlijk naar omhoog, maar hellingspercentages zijn over het algemeen nog best te doen. Geen absolute topper, maar wel een leuke wandeling om te doen als je op zoek bent naar een best of-wandeling voor de Ardennen.