Bois de Harre (originele wandelingen)

De familie Antwerpse familie Wilms heeft een oorlog uitgeroepen over wandelaars die in het Bois de Harre willen wandelen, want deze vastgoedfamilie beschouwt deze omgeving als de facto hun eigen terrein. Dat is buiten de waard van de dissidente Gert Sonck - beheerder van de website originele wandelingen - gerekend die net hier één van zijn nieuwste wandelingen laat passeren.

Er schuilt een hele voorgeschiedenis bij deze omgeving want de ene keer beschouwt de rechtbank dit wel als privéterrein en de andere keer weer niet. Er gaat een heuse soap aan vooraf met een burgemeester die een gift van zeshonderd duizend euro gewillig aanvaardde om de omgeving privé te maken en een nieuwe burgemeester die zich hier weer tegen verzette. Sowieso loont het de moeite om even de speurneus uit te hangen op Google om te zien wat de laatste stand van zaken is. Dat deed ik in ieder geval en op moment van schrijven luidt het laatste verdict dat het bos toegankelijk is voor iedereen: https://www.lavenir.net/regions/luxembourg/2023/02/21/un-jugement-le-confirme-le-bois-de-harre-est-accessible-a-tout-le-monde-F7D7T266G5ASRKJNTU7R3HYKOI/. Dat het in de toekomst ook zo zal blijven, is koffiedik kijken...

Na mijn huiswerk te hebben gedaan, kon ik dus eindelijk aan mijn wandeling beginnen, maar dat blijkt niet zo eenvoudig te zijn. Harre is namelijk een klein dorpje en bij de kerk is er amper plaats. Ik parkeerde mijn wagen dan maar bij de enige berm die ik in de buurt kon vinden, maar het is verstandiger om de wegwijzers voor de parking te volgen die wat verder weg is. Er is daar een erg ruime parking en deze wandeling komt er eveneens voorbij. Weinig reden dus om zoals mij de dommerik uit te hangen om op zoek te gaan naar een parkeerplaats waar er geen is.

De route vangt dus aan in de buurt van de kerk en maakt in het begin een kleine lus vooraleer het de beurt is aan het echte werk. Via een steenslagweg wordt er een ommetje gemaakt langs enkele velden en dan gaat het gedurende vijf kilometer bijna uitsluitend naar beneden. Meestal gaat dit over brede wegen die gebruikt worden door tractors en andere zware voertuigen en het gevolg laat zich raden. Op sommige punten is het weer een waar moddergala met als speciale gasten hier en daar wat plassen. Deze wandeling kent opvallend veel van deze brede paden en dat laat het niveau van deze route wel dalen.

Maar niet getreurd, af en toe valt er onderweg ook wel wat te genieten. Zo kom ik klein veldpaadje tegen dat me langs het bos stuurt en ook kleine beekjes kom ik soms tegen. Deze wandeling laat zich nog het best omschrijven als een woudstapper, dus hoeft het geen betoog dat het Bois de Harre mijn voornaamste landschapscompagnon is. Jammer is dan weer wel dat het bijna altijd grote paden zijn die ik op mijn weg tegenkom en slechts uitzonderlijk een kleiner pad. Dat patroon wordt doorbroken na tien kilometer wanneer er wat meer kleinere paden verschijnen, maar echt verrassende paden zijn er niet.

Wat wel verrassend is, is dat er na 4,5 kilometer wandelen plots een hek van ruim twee meter hoog uit het niets verschijnt. Ik vermoed dat het hek wandelaars moet buitenhouden, maar nu de rechtbank beslist heeft dat wandelaars toegang hebben tot het bos, is er nu een opening voorzien. Anders is het geschikt oefenparcours voor Mexicaanse vluchtelingen ter voorbereiding om de Amerikaanse grens over te steken, dus daarom nogmaals: kijk eerst na of het Bois de Harre toegankelijk is voor wandelaars op internet.

In het midden van de wandeling volgt er een kleine oversteek van de Ruisseau Del Hé en dan is het tijd om aan de hoogtemeters te werken. Via bosrand gaat het langzaam omhoog en dan is het tijd voor een fraai graspad dat me terug enkele meters lager brengt. Via het meest verrassende paadje van de dag gaat het terug omhoog op een pad dat bezaaid is met kleine sparren. Zweetdieven komen op dit stuk van het traject met een lege buit thuis. Dit is volgens mij het enige steile stuk van de hele wandeling en vraagt toch een beetje respect. Op een licht geaccidenteerd parcours gaat het terug lichtjes naar beneden en de wandeling begint wat leuker te worden.

Na 11,5 kilometer gaat het via een klein paadje naar beneden waar enkele takken en kleine stammen een geÏmproviseerde brug vormen over het kleine beekje hier. Een beetje evenwichtskunstenaar moet deze test met bravoure doorstaan. Ik weet niet of ik het alpinisme kan noemen, maar nu volgt er een stijging van 220 meter op bijna 2,5 kilometer. Klinkt veel, maar eigenlijk valt dit erg goed mee. De hellingspercentages bestaan meestal uit één cijfer en ook de paden zelf zijn goed bewandelbaar, hoewel er hier en daar wat modder is. Het bos is hier op zijn mooist en in plaats van te wandelen langs een bosrand heb ik nu echt het gevoel een woudloper te zijn. Ondanks dat dit een gecontesteerd wandelgebied is, blijkt het toch wel populair te zijn onder wandelaars getuige de vele wandelaars die ik tegenkom. Bij het laatste stuk volg ik de obligatoire verharde weg richting kerk om uiteindelijk deze wandeling na 15,4 kilometer tot een goed einde te brengen.

De drie blokjes die deze wandeling op de website van originele wandelingen krijgt, is schromelijk overdreven. Paden zijn altijd duidelijk en goed bewandelbaar, hoewel je rekening moet houden met een stevige hoeveelheid modder. De stijging van 220 meter op het einde klinkt spectaculair, maar is voor iedereen met een basisconditie goed te doen zolang je deze hoogtemeters niet beschouwt als een trail run. Ik ben helaas wel teleurgesteld in de vele tractorpaden en de kleine hoeveelheid bospaadjes die ik als verrassend zou bestempelen. Dit is daarom een goede wandeling om te doen als je nog niet eerder in de buurt ben geweest, maar in de omgeving van Manhay zijn er leukere wandelingen te doen dan dit exemplaar.