Bemelen- Keer -Cadier

Foto

Gedenkkruis Jef Geelen

De tekst op de sokkel luidt: HIER OVERLEED OP TRAGISCHE WIJZE JEF GEELEN *19-11-1946 +22-9-1982 'Het was een mooie dag, eind september. De 35-jarige Jef Geelen was al vroeg aan het werk op het land. Met zijn trekker reed hij de voedermaïs plat. Hij schoof de stengels in rijen bijeen, zodat ze later die dag makkelijk opgeraapt konden worden om ingekuild te worden. Diezelfde ochtend ontsnapte uit Vijverdal een gevaarlijke jongen, in het bezit van een geweer. Hij had het eigenlijk gemunt op een verpleegster, maar toen hij er zo snel geen kon vinden, stapte hij op een fiets en ontvluchtte zo de kliniek. Jef was de eerste die hij tegenkwam, en zonder pardon schoot hij hem in het hoofd. De trekker waar Jef op zat, bleef doorrijden en boorde zich in de mergelwand aan het eind van het weiland. Een dorpsgenoot vond hem zo, dood, op zijn trekker met nog draaiende wielen. Jef Geelen liet een vrouw achter en twee kinderen, twee en vier jaar oud.'

Foto

Zicht op de Sint-Pietersberg

Foto

Uitzichtpunt Bemelenberg

De Bemelerberg ligt op de overgang van het Middenterras van de Maas naar het Plateau van Margraten. De oppervlakte bedraagt 7 ha. Het terrein was vanouds bebost, maar werd uiteindelijk gemeenschappelijke weidegrond voor schapen. In 1923 kwam aan de beweiding een einde. Het natuurgebied is tegenwoordig in bezit van de Stichting Het Limburgs Landschap. Al in 1942 werden de eerste delen aangekocht, onder meer omdat het de enige vindplaats in Nederland was van berggamander. De helling wordt sinds 1979 opnieuw begraasd door een kudde Mergellandschapen, om op die wijze een open landschap te creëren.

Foto

Molenweg

Winkelberggroeve

Foto

Foto

Herberg 'De bonte Haan'

Even verpozen... Heb je wel wat lekkers verdiend! Via een hobbel-de-hobbelweg kom je aan bij de Bonte Haan. Een oude boerderij, een open schuur voor de rokers en een terras met picknicktafels voor als het mooi weer is. Overal waar je kijkt hangen spreuken, oude foto’s, oude boeken, snuisterijen, noem maar op. Neem een kop soep, een grote tosti of een stuk vlaai. En wat lekkers te drinken natuurlijk. Ze hebben veel soorten speciaalbier en dat trekt zowel locals als wandelaars en fietsers. In de winter schuif je aan bij de houtkachel, in de zomer voer je de loslopende kippen met wat kruimels van je bord. Wel alleen open op zaterdag en zondag!

Foto

Foto

Foto

Foto

Mariagrot

Mariagrot

Foto

Foto

Foto

Koeberg

Julianagroeve

De Julianagroeve is een verlaten mergelgroeve ten oosten van Cadier en Keer, tegenwoordig in bezit van Het Limburgs Landschap. In 1938 begon men met de mergelwinning, maar in 1954 werd deze gestaakt vanwege de slechte kwaliteit van de mergel. De groeve werd uiteindelijk een natuurreservaat. Er is een tien meter hoge wand waarin orgelpijpen te zien zijn. Van belang zijn verder de kalkgraslanden, waar een interessante plantengroei te vinden is met gevinde kortsteel, wilde marjolein, geelhartje, voorjaarsganzerik en grote tijm. Op de steile kalkhellingen vindt men onder meer: stengelomvattend havikskruid, grijs havikskruid, zacht vetkruid, duifkruid en grasklokje. De poelen die in de groeve zijn aangelegd vormen een leefgebied voor de vroedmeesterpad en de geelbuikvuurpad.

Foto

Kasteel Blankenberg

Het huidige kasteel stamt uit 1825 en is gebouwd op de fundamenten van een middeleeuwse donjon, oorspronkelijk gelegen aan de heerbaan van Maastricht naar Limburg en Trier. In 1370 maakte het kasteel deel uit van de schepenbank Cadier. De eerste vermelding van een eigenaar is in 1381, waarbij sprake is van een zekere Arnold d’Elen. Hij verkocht het kasteel aan de familie Bongart die hun zetel op kasteel De Bongard in Bocholtz hadden. Na deze familie kwam het kasteel in bezit van achtereenvolgens de families De Herten en De Horion. Door vererving kwam het daarna in bezit van de familie Cortenbach en door verkoop in 1627 aan Wolter Hoen. De familie Hoen was een wijdvertakte familie die vele andere kastelen in Zuid-Limburg bezat. Vervolgens kwam het kasteel in bezit van de families Jacobi en Van Hemerstein en ten slotte kwam het in bezit van baron Salomon Reinier Marius Pichot de Plessis. Het was deze baron die de oude burcht in 1825 geheel tot de grond toe sloopte en op de fundamenten het huidige huis in neoclassicistische stijl en als lustoord bouwde met daarbij een prachtig park. Voor die tijd was het een heel modern gebouw met grote ramen en witgekalkte gevels. Inwendig had het fraaie zalen en een trap in Empirestijl. Toen de baron in 1841 overleed verkocht zijn weduwe het landgoed aan de Belgische baron Chestret de Haneffe. Het bleef tot 1904 in bezit van deze familie. Recente geschiedenis Bewerken In 1904 werd het huis eigendom van het Franse broederschap van Sint-Blasius. Eind 19e eeuw en begin 20e eeuw was Cadier bekend als Sint-Blasiusbedevaartplaats. Door geldgebrek werd het gebouw slecht onderhouden en was de broederschap gedwongen het gebouw aan de paters redemptoristen over te doen. Dezen bouwden een kapel en een schuur bij het landhuis. Later werd het een klooster en pensionaat van de Zusters van het Arme Kind Jezus (in 1848 gesticht in Aken) en kreeg het een flinke opknapbeurt. In 2004 nam het Academisch Ziekenhuis Maastricht het complex over en werd het gebruikt als verpleeg- en herstelkliniek. De nog aanwezige zusters verhuisden naar het moederhuis van de congregatie, Huize Loreto in Simpelveld. Eind april 2010 heeft een katholieke stichting Blankenberg gekocht en op 10 juni 2010 werd bekendgemaakt dat het seminarie Redemptoris Mater het zal gaan betrekken. Het seminarie is nog gevestigd in Roermond maar dat pand is te klein geworden. Huis Blankenberg is een rijksmonument. Beschrijving van het kasteel Bewerken Huis Blankenberg is een neoclassicistisch, wit gepleisterd gebouw. Het drielaagse hoofdgebouw wordt geflankeerd door twee hoekpaviljoens, waartussen een middenrisaliet voorzien van een fronton met stucversiering. De wit geschilderde, carrévormige kasteelhoeve sluit aan op het hoofdgebouw.

Wolfskopberg

groeve Wolfskop is een geologisch monument ten zuidoosten van Cadier en Keer in de gemeente Eijsden-Margraten in de Nederlandse provincie Limburg. De groeve ligt ten zuiden van de provinciale weg 278 en ongeveer 600 meter oostelijker ligt Huis Blankenberg. Boven de groeve ligt er een heuvel die er via een trap te betreden is en is onderdeel van het Plateau van Margraten. Vanaf de heuvel is er uitzicht over een droogdal, de Blankenberggrub, die 300 meter westelijker uitkomt in de Termaardergrub. Onderaan in de wand bevindt zich een vuursteenbank met een dikte van ongeveer 2,5 meter. Daarmee is deze vuursteenbank zover bekend de dikste ter wereld en heeft een oppervlakte van meer dan acht vierkante kilometer.

Mergellandschaap

Foto

Dorreweg

Trichterberg

Foto

Huis de Beuk

Huize de Beuk is een oude boswachterswoning nabij Gronsveld die al in 1848 werd gebouwd. Het pand is opgetrokken uit kalksteen en werd gebouwd in opdracht van de Belgische familie Martens uit Leuven. De naam van het pand is afkomstig van de eerste bewoners, de familie Beuken. Tussen 1848 en 1938 werd het pand door drie generaties Beuken als bos- of veldwachter bewoond. Vanaf de hooggelegen woning konden ze de omgeving goed in de gaten houden. Drinkwater werd gehaald in de waterput aan de voet van de steile Wijngaardsberg die in 1847 was aangelegd door Andreas Beuken, de eerste bewoner van het pand. In 1870 werd het pand verkocht aan de Maastrichtse familie Schreinemacher, maar de Beukens bleven er wonen. In 1955 vertrok de familie Aarts, de laatste bewoner. In 1959 kwam het gebouw in bezit van Staatsbosbeheer die het gebruikte als weekendverblijf voor personeel. In 1961 werd een betonnen waterput met filter aangelegd. In de loop van de jaren 1970 verviel het huis steedsverder en toen het in de jaren 1980 dreigde gesloopt te werden, kwam er toch nog een redding. In 1989 werd Huize de Beuk gerestaureerd door de Heemkundestichting Grueles en leden van de Wildbeheereenheid Savelsbos. De heuvel waarop Huize de Beuk staat heet de Wijngaardsberg. Hier werd nog tot in de tweede helft van de 18e eeuw wijn verbouwd. Op andere plekken verdween deze al eerder door enkele strenge winters aan het eind van de 17e en begin van de 18e eeuw. Tegenwoordig wordt het grasland op de Wijngaardsberg gedomineerd door Wild kattenkruid (Nepeta cattaria), Wilde marjolein (Origanum vulgare), Veldsalie (Salvia pratensis) en Hartgespan (Leonurus cardiaca). Ook groeit er (aangeplant) Stinkend nieskruid (Helleborus foetidus). De gangen in de kalksteen zijn de restanten van de kalksteenwinning die al vanaf 1500 werd gewonnen ten behoeve van de woningbouw. Ook de Utrechtse Dom werd al rond 1500 gebouwd van “Gronsveltsteen”. De winning werd echter bemoeilijkt door de slechte kwaliteit van het gesteente en de aanwezigheid van veel vuursteen in het gesteente. Nadat de kalksteen gewonnen was, werden de gangen nog een tijdlang gebruikt voor de kweek van champignons. Dit eindigde echter ook in 1963. Daarna werden de groeven afgesloten ten behoeve van de rust van de overwinterende vleermuizen.

Zicht vanaf de picknicktafel

Zitschuilbank

Landgoed Heerdeberg

Landgoed Heerdeberg kookt en leeft op het ritme van de seizoenen. Dat wat het landgoed biedt, vind je vers op het bord terug. De groenten en kruiden zijn biologisch en worden zelf geteeld, de dieren scharrelen vrij rond op het landgoed. Boer, slager en kok in één. Landgoed Heerdeberg was oorspronkelijk onderdeel van een voogdij voor jongens in Heer, Maastricht. De agrarische gebouwen en weides voorzagen in een groot deel van de voedselvoorziening van het klooster. Langs de steile rand van het plateau loopt een ecologische corridor in noord-zuid richting, van het Savelsbos via de Trichterweg en Riesenberg naar de Scharnderberg. Deze bestaat uit bossen en graften. Samen met het bos bij Huize St. Joseph vormt het bos van de Scharnderberg een belangrijke stepping stone in dit lint van bossen en graften. Een bijzonderheid is dat het bos zich als een hellingbos boven een groevecomplex bevindt. Het aangelegde park dat toegang geeft tot het aangrenzende Savelsbos maakt van Landgoed Heerdeberg de entreepoort tot een uniek natuurgebied. In de loop van de eeuwen hebben er bijzondere beschermde dieren- en plantensoorten overleefd. Na recente aanpassingen zijn de natuurwaarden verder verbeterd.

Beeldentuin

Met de Afrikaanse Beeldentuin steunt de familie, o.a. startende vrouwelijke ondernemers in Zimbabwe middels het verstrekken van microkredieten. Zo wordt de economie gestimuleerd op de plek waar de beelden oorspronkelijk vandaan komen. Hiervoor is de Bernard Matemera Foundation opgericht. Een fonds dat de naam draagt van Bernard Matemera, de vader van de Zimbabwe kunstenaars. In het hoogseizoen geven ervaren kunstenaars uit Zimbabwe hier beeldhouw-workshops.

Beeldentuin

Kruiswegtuin

De Kruiswegtuin Cadier en Keer, gelegen in Cadier en Keer in de Nederlandse gemeente Eijsden-Margraten ontstond in 1892 op de hellingen van de Keerderberg ten westen van Maastricht. Het betreft een ovaalvormige, als park aangelegde tuin met veertien kruiswegstaties, een Lourdesgrot en een kapel. De kruiswegstaties zijn opgesteld langs de wandelpaden van het kleine park, dat in het noorden begrensd wordt door een stenen muurtje, grasvelden en partijen bomen. De staties zijn gemaakt van zandsteen, hebben een zeshoekig voetstuk en een plat bovenstuk voorzien van kanteeltjes. De oorspronkelijk houten deuren van de veertien kapelletjes zijn vervangen door gietijzeren hekken. Elke kapel is versierd met een reliëf, waarop een van de veertien taferelen van het lijdensverhaal staat afgebeeld. Het park is eigendom van de Nederlandse Provincie van de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën, die tevens belast is met het onderhoud ervan.

Lourdesgrot

Kerkhofkapel

Foto