Avusor - Dargovit Aşıtı - Altıparmak etekleri

2020’nin Çamlıhemşin’deki ikinci yürüyüşünü, beyaz örtüsünü çıkarmadan Altıparmak’ı yakından görmek için planladım. Aslında bir plan söz konusu değildi. Dağlar için henüz uyku vakti bitmediğinden ve yüksek eğimli geçişler içeren bir güzergah olduğundan karın durumuna göre kervan yolda düzülür misali belirleyecektim rotamı. Dargovit’in doğu yüzü fazla yüksek olmasa da çok dikti ve teras oluşumu batıya doğru oluyordu. Bunların kopup inme ihtimali olabilirdi. Her ihtimale karşı krampon ve kazmamı da alıp yola çıktım. Avusor’da aracımı bırakıp, kar altındaki kadim katırcı patikası üzerinden aşıta doğru yürümeye başladım. Aşıttan önce patikanın üzerinde bulunan düzlüğe geldiğimde urkekliklerin seslerini duydum. Bu bir avuç notadan ibaret ezgi beni her zaman etkilemiştir. Sarp kayalıklarda ve uçurumlarda yuvalanan bu kuşun sesi derin vadileri, bulutlarla sarmaş dolaş yavuz zirveleri, sivri kayalıkları hatırlatır. Bu coğrafyanın sesidir bu, bütün Kaçkarlar bu birkaç notada özetleniverir sanki. Sesi duyduktan sonra Kemerli Kaçkar yönünde aşağıya baktığımda karın beyaz fonunun da yardımıyla bir çift urkekliği yamaç boyunca uçarken gördüm. Gözlerimle 5-10 saniye boyunca takip ettim sonunda aşıtın biraz ilerisine konup karın üstünde yukarı doğru yürümeye başladılar. Gözlerim üzerlerinde ben de yürüyüşüme devam ettim. Kayalıklarda gözden yiten kuşlar ben aşıta ulaşıp Altıparmak’ı gördüğümde 6-7 metre sağ tarafımdan çığlık çığlığa kendilerini boşluğa bırakıp bir sonraki hedefim olan aşıt yönünde süzülmeye başladılar. Dargovit’te bir bardak çay ve biraz kurutulmuş Trabzon hurması eşliğinde oturup anamın dağını seyre koyuldum. Anamın dağıdır bu çünkü annem henüz 13 yaşında çocukken çobanlığa geldiklerinde çıkmış Altıparmak’ın zirvesine. Elde çoban değneği, ayakta kara lastik ve kocaman bir yürekle! Bunun için bu dağın yeri ayrıdır bende. Bir ömür bu heybetli kayanın etrafında dolaşsam yeter derim hep. Benim dünyam burası olabilir! Derken aşıtın diğer tarafına bir göz attım. Tamamıyla karlıktı ve teras oluşumu diğer tarafa doğruydu. Kramponlarımı giyip yüzümü kara dönüp doğrusal bir şekilde inişimi gerçekleştirdim. Kar aşağıda da sertti ve rüzgarın oluşturduğu kanallar karın güvenli olduğunu gösteriyordu. Fazla irtifa kaybetmeden dağa yakın kalarak Dadala Pansiyon’a doğru yola koyuldum. Pansiyonu es geçip arkada Kaçkar Gölü ve Didingola vadisine bakan sırta çıktım. Bıçak sırtı kayalık bir bölge burası. Koçdüzü’nden Ambar Gölü’ne giderken sürekli kullandığım rotanın üzerindeki geçişlerden biri. Ama bu sefer kayaların arası karla doluydu ve yaz aylarındaki yürüyüşümden daha kolay bir geçiş olacak gibi duruyordu. Kaya ve karın birleştiği kenarlara fazla yaklaşmadan kazmayla yoklaya yoklaya bu bıçak sırtını geçip 3060 metredeki aşıta ulaştım. Vadinin aşağısında Ambar Gölü buzla kaplıydı. Aşıtın arka tarafından sert bir rüzgar yükseliyordu. Bir kayanın üstüne oturmamla birlikte 10-12 metre altımda yine iki urkeklik çığlık çığlığa kanatlanıp kendilerini Ambar Gölü’ne doğru salıverdiler. Onlarca kez başıma gelmesine rağmen bu kuşların böyle aniden bağıra çağıra uzaklaşmalarına kendimi alıştıramadım! Ödüm patladı! Sivri kayalıkların üstünde ve sessiz bir ortamda hiç beklenmedik bir anda bu çığlıklar yükselince irkilmemek elde değil. Kendime güldüm ve Altıparmak’ı yakından seyre koyuldum. Muazzam bir atmosferdi. Bu mevsimde buraya daha önce de gelmiştim lakin bu miktarda kar yoktu o zamanlar. Doğu yönünden vadi boyunca yükselen sert rüzgar, karşımda karla kaplı haşin kaya kütleleri, ben ve yaban doğa! Yürüyüşümün ve hissiyatımın doruk noktası bu andı. Nedir bu tutku, neden bu kayalara bakmak bu kadar etkiliyor insanı? Romantizmin tavan yaptığı bir an olsa da elbet biliyorum ki karşımdaki en ufak bir hatada hayatımı tehdit edecek ruhsuz kayalardan ibaret. Ama içimdeki romantik coşkuyu da asla reddetmeyeceğim. Sıradan hayatıma yeterince gerçekçi bir bakış yön veriyor hal-i hazırda, bari burada içimdeki coşkuya gem vurmayayım zira Romantizm tabiattan doğmuştur ve orada güzeldir. Hem bu heybete karşı içimde kabaran hislere kim yalan diyebilir? Diye düşüncelere dalmış ve elimdeki cevizleri bitirmişken dönüşe geçmenin zamanı geldi. Tekrar bıçak sırtı geçişi kullanmayıp, aşıtın batı yakasından dik bir inişle dağın altından yan geçerek tekrar ayak izlerime ulaştım. Dargovit’i aşıp orada biraz daha oturdum. Aynı rotadan inmeyip aşıttan sonra kuzey boyunca Huser’e doğru sırt sırt yürüdüm. Bu sırtta hemen hemen hiç kayalık yok, yer yer tatlı iniş çıkışlı olsa da nispeten düz ve alpin çayırlık güzergah. Ayrıca 360 derecelik bir manzarası var. Bir an Huser’e kadar gitsem diye düşünmeden edemedim ama aracım aşağıda pirinç tanesi gibi görünüyordu ve Huser’e gidersem tekrar inip aracımın bulunduğu noktaya dönüş uzun sürecek ve sert dağ ayakkabılarından dolayı dizlerim fena olacaktı. Romantizmi terk edip realist davranmanın zamanı geldi artık deyip inişe geçtim ve bu unutulmaz yürüyüş de bu şekilde bitmiş oldu.