[Ancares] Ruta de Porto de Ancares ó Refuxio do Cuiña con ascenso ó pico Cuiña

Iniciamos a ruta en Porto de Ancares con un día fantástico que mais adiante cambiaría por completo.
Collemos o sendeiro ata ó Refuxio Alto do Porto. Tras cruzar a campa na que se atopa, iniciamos a subida hacia Pena Venera por un sendeiro que cruza algún que outro canchal. O camiño non sube á cima senón que vai bordeando o pico. Tras pasar Pena Venera hai que facer unha pausa obrigatoria para contemplar o circo glaciar que forman o Dos Hermanitos, o Cuiña, o Brañutín e o propio Pena Venera. Ás vistas sobre o val son un espectáculo por moitas veces que se vexa.
A continuación dirixímonos hacia o alto do Brañutín. Aquí gustaríame sinalar un pequeno detalle: a media subida hai un pequeno paso estreito nun risco. Seguramente non representa ningún problema para a inmensa maioría dos sendeiristas pero a xente con vértigo pódese sentir incómoda.
Desde o Brañutín descendemos ata o collado do Cuiña donde tamén podemos ver desde a altura o Refuxio do Cuiña e a Lagoa de Ferreira.
Temos agora a última subida para acadar a cima do Cuiña; o pico mais alto dos Ancares. É aproximadamente medio kilómetro con forte pendente pero que paga a pena cando chegas arriba. O Cuiña ten unha cima amesetada que permite disfrutar con calma de prácticamente todo o cordal de Ancares; 360 grados de pracer para os sentidos. Miravalles, Dos Hermanitos, Penalonga, Mustallar, Lagos, Corno Maldito….ata o Penarrubia. Despois dun descanso e as fotos de rigor iniciamos o descenso polo mesmo camiño ata chegar de novo ó Collado do Cuiña.
No collado collemos un sendeiro á dereita para baixar hacia a Lagoa de Ferreira. Abandonamos o sendeiro visible para baixar un anaquiño monte a través (sen dificultade) para ir primeiro a outra lagoa mais pequena. Desde ahí xa subimos á Lagoa de Ferreira.
E aquí foi donde cambiou por completo o día. Un día plácido convertiuse de repente nunha forte tormenta. Sen poder disfrutar da lagoa como se merece dirixímonos o mais rápido que puidemos hacia o Refuxio do Cuiña.
A verdade é que o Refuxio do Cuiña era o noso principal obxectivo nesta ruta porque queríamos comprobar o seu estado para quedar a durmir no futuro. E tivemos ocasión de examinalo a conciencia na hora e media que tivemos que esperar para que pasase a tormenta. É un refuxio pequeno pero moi acolledor; con un bo estado de conservación. Ten chimenea, banco e unha pequena mesa. Caben ben para durmir catro persoas…tres no chan do refuxio e unha mais nun altillo ó que se accede por unha escaleira movible de madeira. A situación e as vistas son inmmellorables co Dos Hermanitos xusto enfrente. Ademais a tormenta procurounos un espectáculo impresionante…asomados a porta puidemos ver enormes columnas de auga e saraiba avanzando pola zona do Miravalles con tronos retumbando en todo o val. Con todo o respeto que hai que ter a unha tormenta na montaña, teño que decir que foi unha gran experiencia que disfrutei enormemente.
Cando pasou a tormenta deixamos o refuxio que por certo aproveitamos para adecentar un pouco mais, levándonos unha bolsa chea de botellas e envases de plástico. Se todos colaboramos un pouquiño, poderemos seguir disfrutando destes fantásticos espazos.
Seguimos un sendeiro marcado por hitos ata incorporarnos ó sendeiro principal entre o Brañutín e Pena Venera. E desde ahí, xa polo mesmo camiño que fixemos na ida ata chegar ó Porto de Ancares.
Esperábanos un plato ben quente de caldo e unhos ovos fritos na Cantina Mustallar de Piornedo. Un sitio donde Mari Carmen e Andrés nos fan sentir como si estiveramos na casa en todas as nosas visitas ós Ancares.

Un día moi especial que disfrutamos a tope, co aderezo da tormenta e con outro extra que tivemos…entre a Lagoa de Ferreira, o Refuxio do Cuiña e a incorporación ó sendeiro principal, estivemos sempre acompañados de innumerables rebecos. Chegamos a ver grupos de ata trinta individuos con gran cantidade de crías.

(Distancia e desnivel + en Garmin GPSMAP 67: 8,44 km / 593 m)