Algarve - Andorra, Stage 80: Dulantzi / Alegría - Albeiz / Albéniz

Een stuk later dan dat we gewend zijn, omdat we vanochtend de trein hebben moeten nemen naar het beginpunt van de etappe, en zonder zware bepakking omdat we de tent op de camping waar we gisteren aan zijn gekomen hebben laten staan, beginnen we etappe 80 vanuit Alegría-Dulantzi. Het dorpje van geluk, want alegría is het Spaans voor blijdschap of geluk. Al is geluk hier op het oude, verlaten stationnetje niet het eerste waar je aan zult denken, vriendelijkheid is dat zeker wel. Om het spoor over te steken moet je een grote betonnen zigzag voetgangersbrug over, en om bij die brug te komen moet je, ook al ligt het begin ervan 20 meter verderop, het station verlaten en een paar honderd meter omlopen. Als we zijn uitgestapt en op de telefoon de route starten, begint een brede kale meneer vanaf de brug luid naar ons te roepen. Het is in Spanje soms even moeilijk in te schatten hoe en wat mensen bedoelen. Ze kunnen soms boos of nors overkomen, terwijl dat totaal niet zijn. Zo ook hier. Hij gaat over in gebrekkig Engels en hij blijkt ons de weg te wijzen naar de Camino. Wild gebarend zegt hij dat we helemaal om moeten lopen, de zigzag brug over moeten, een stuk rechtdoor moeten lopen en dan links af moeten slaan. We proberen nog even uit te leggen dat we de andere kant op gaan, maar dan herhaalt hij het voor de zekerheid nog 2 á 3 keer. Zó indringend en zó vriendelijk tegelijk dat we bijna linksaf zouden slaan in plaats van rechtsaf, maar dan komen we nooit meer bij de Pyreneeën, dus dat doen we maar niet. Dit is voor ons wel een beetje typerend voor het Spaanse platteland, je reserves en vooroordelen aan de kant zetten en alles laten komen zoals het komt, dan kom je de vriendelijkste mensen tegen en kom je op de mooiste plekjes. Maar je moet geen haast hebben ;-)
We lopen de brug over en gaan toch eigenwijs naar rechts, een onverharde weg op. Een lage heuvelrug ligt hier vlak bij het spoor en we blijven deze een tijd lang volgen. Dan weer langs de velden, dan weer door een bosje, soms vlak en langs het spoor, soms door de heuvels. We komen al snel door een plaatsje met weer zo’n mooie Baskische naam: Ezkerekotxa waar we weer een vlakte oversteken tot de volgende heuvelrug. Langs de paden staan veel schapen, dat wordt dus weer extra uitkijken voor teken, en veel paarse orchideeën. En we zien voor het eerst dit jaar de grote Bokkenorchis die haast uitgebloeid lijkt, maar als je ‘m beter bekijkt schitterende slierten en bloemen heeft, en hij ruikt sterk naar nootmuskaat. We krijgen haast trek in stampot! Maar het weer is er hier niet echt geschikt voor. Het is ondertussen meer dan dertig graden en de zon schijnt volop, dus weer een dag om de schaduw op te zoeken voor de pauze. Helaas is er nauwelijks een boom te bekennen op de velden, dus ook geen schaduw. Alleen onder de tunnel waar we de autoweg onderdoor gaan, maar om daar nou te gaan pauzeren… Dan lopen we liever nog even een stukje door. Onder de tunnel liggen nog behoorlijk veel plassen water van de regen van enkele dagen geleden. We zien een klein slangetje of hazelworm van een droog stuk richting modder en water kronkelen. We proberen een foto te maken en kijken nog eens goed wat het kan zijn. Tot onze verbazing zien we hele kleine pootjes. Het is geen hagedis of salamander, daarvoor is ‘ie veel te lang en glad, maar een slang heeft in ieder geval geen pootjes… Google weet weer raad, en het blijkt een hazelskink te zijn. Toch een hagedis dus, maar wel een bijzondere. Hij ziet er uit als een slangetje, hij beweegt als een slangetje, maar heeft hele kleine pootjes met drie tenen. Ze eten kleine insectjes en komen in Noord-Afrika en Zuid-Europa voor, maar laten zich maar zelden zien. Een gelukje dus! We lopen door op zoek naar een schaduwplek. We zijn niet ver van de grotere plaats Agarain, wellicht dat daar een plek is met picknickbankjes, zoals we vaker hebben gezien aan de rand van dorpen. Het is er gezellig druk en het heeft een mooie oude kerk en stadsmuur, maar geen pauze plek helaas. We lopen het dorp uit en slaan weer een onverharde weg tussen de velden in. Als er al bomen staan, dan staan ze achter een hek en uiteindelijk pauzeren we na meer dan 15 kilometer toch maar aan de rand van het pad in de zon. Al is het snikheet, we zullen er nog maar even van genieten, want voor komende dagen staat er heel veel regen op. Dan zullen we vast nog eens terugdenken aan deze pauze in de zon. Als we weer verder lopen beginnen er langzaam donkere wolken van achter ons op te zetten en de lucht wordt vochtiger, waardoor het ook meteen een stuk benauwder wordt. Uiteindelijk lopen we nog een tijdje door bos, wat wel meteen heerlijk verkoelend is. Het is helaas maar kort, en ook al is het nagenoeg vlak, het is toch flink aanpoten tegen het einde. Maar als de nood hoog is, is de redding nabij, en nu komt deze in de vorm van een tankstation met heerlijk verkoelend ijs! Een traktatie op zo’n dag. We zijn weer bij de autoweg en het spoor en het is niet lang meer voordat we het station van San Román de San Millián zien liggen. Even het spoor over en dan zijn we er. De bergen beginnen hier wel echt hoger te worden en het dal smaller, dus de volgende etappes beloven wat meer hoogtemeters op te leveren. We zijn weer benieuwd! We moeten echter even geduld hebben, de komende regendagen zingen we uit op de camping, en daarna komen we hier weer terug voor de volgende etappe. Maar eerst de scheerlijnen nog wat strakker aantrekken, want de lucht begint behoorlijk stormachtig uit te zien!