Algarve - Andorra, Stage 75: Briviesca - Pancorbo

Rondkijkend in Briviesca is het beeld dat we gisteren hadden alleen nog maar versterkt. Zo veel gebouwen staan leeg, zijn te koop, zijn verpauperd of afgebroken en de terreinen liggen braak. En dat niet in de buitenwijken, maar midden in het centrum. Het is een vreemd aanblik, vooral omdat er zoveel mooie gebouwen tussen staan, de terrasjes vol zitten, de pleinen en straten levendig en mooi aangekleed zijn. De stad is te groot voor z’n formaat… In de 15e eeuw was de stad een tijdje hoofdstad van de grote regio Castillië. Dat zorgde voor rijkdom en bloei en veel gebouwen stammen dan ook uit die tijd. Recenter heeft de stad een groeiperiode gehad door een groot bedrijventerrein temidden van één van de grootste agrarische regio’s van Spanje. Dat zorgde voor veel werk en werknemers vestigden zich in de stad. Nu wordt het terrein vooral nog gebruikt voor opslag en door het gebrek aan andere werkgelegenheid ligt de stad er een beetje onderkomen bij. Zonde, want veel stukken hebben wel echt uitstraling. Het hotel waarin we vanochtend wakker worden past een beetje bij dit beeld. Klassiek en statig, maar er is net iets te weinig onderhoud aan gepleegd om dit cachet vast te houden tot verder dan de entreehal. Naast het hotel staat een gebouw te koop, met daarnaast het ‘Palicio de los Salamanca’. Een klassiek theater, met een schitterende gevel en leuke torentjes, pal naast een monumentale 14e eeuwse kerk met een mooi plein, maar het heeft dichtgetimmerde ramen. Hopelijk keert ooit de welvaart terug naar dit plaatsje en wordt het een beetje in ere hersteld.
Vanochtend maken we ons klaar voor een lange etappe van tegen de dertig kilometer. Alle routes die vanaf hier de kant op gaan waar wij heen willen, lopen weer langs de autoweg en een drukke N-weg. Als het niet hoeft, gaan we daar natuurlijk niet langs lopen en we hebben een route gemaakt die een stuk van de wegen af ligt. Dat is wel vaker een risico, in vele gebieden kun je het beste routes volgen, omdat die er liggen omdat het daar nou eenmaal het mooiste is. Maar af en toe kom je op stukken waar je beter even verder kunt kijken, anders loop je zoals hier over of langs drukke wegen terwijl er verderop mooiere en rustige paden liggen. Het enige probleem is dat als je het gebied van tevoren niet kent, je nooit zeker weet in welk van de twee je bent. We gokken er vandaag op in de laatste te zijn en gaan voor onze eigen route. We lopen het stadje uit, gaan de autoweg over en lopen dan vrij snel over een breed onverhard pad richting het kleine dorpje Cameno: enkel een paar huizen en boerderijen, maar in het midden een grote kerk. Aan de rand van het dorp slaan we af en gaan we bergop de groene heuvels in. Het pad wordt steeds smaller en overgroeider. Heerlijk om over kleine paden te lopen, al is het gras nog nat van de regen die er is gevallen. Het is goed te zien dat het hier veel heeft geregend; aan onze schoenen, daar zit al snel centimeters modder om en onder, maar vooral ook aan de paden. Hele delen zijn weggespoeld en stukken berm zijn over de paden gestroomd. Het is goed uitkijken, want sommige stukken zijn behoorlijk glad. De heuvels hebben ronde vormen en de dalen en weides kronkelen er schitterend omheen. Op de luchtfoto’s zagen we al mooie landschappen alsof iemand met z’n roerstaafje rustig door z’n cappuccino geroerd heeft, zo gaan de velden en ronde bergen in elkaar op. Maar ook vanaf hier is het een schitterend gezicht. De dalen zijn smal en het pad waarop we lopen was, aan het plat gespoelde gras te zien, gisteren nog een behoorlijke rivier. Een uur of 12 geleden, tijdens de hevige regenbuien, zouden we hier kniehoog in het water hebben gestaan. De boeren zijn aardig wat net in gezaaide zonnebloemen kwijt geraakt. De paden zijn bijna niet meer te herkennen en het laatste stuk bergop moeten we even een stukje struinen. Aan de andere kant van de heuvel vinden we het pad weer en hogerop wordt het wat breder, bovenaan is het landschap weer helemaal open en weids. We lopen een stukje langs de autoweg met een schitterend uitzicht over de bergen verderop. Ze lijken nog zo ver weg, maar straks zullen we al tussendoor lopen. Ten opzichte van de bergen lijken we hier op een vlakte te zitten, maar als je er doorheen loopt zijn er toch behoorlijk wat hoogteverschillen tussen hier en de dalen. We steken de autoweg over en gaan weer een in het begin moeilijk te vinden pad op, die licht dalend de contouren van de heuvels volgt. Al is het schitterend met een fantastisch uitzicht, er wordt niet veel gelopen, zo blijkt. We zien al snel een stukje voor ons twee jonge, wollige vosjes over elkaar heen duiken en nieuwsgierig opkijken voordat ze hun hol inkruipen. We lopen in de komende kilometers van het ene hert naar het ander. In de pauze komt er op de heuvel tegenover ons een moeder met een jong grazen. Zodra ze ons door hebben staan ze minuten lang te staren voordat ze zich weer verroeren en ma met een blaffend geluid wegsprint, met het jong erachteraan. Dat blaffen wordt ‘schelden’ genoemd en doen ze als ze iets waarnemen wat ze niet kennen en niet helemaal vertrouwen. Bijzonder, dat hadden we nog niet eerder gehoord. Wat een schitterend stuk natuur! In de pauze zitten we op een stuk gras met bloemetjes die op die van een ui lijken. We zoeken ze op en het blijkt de roze wilde knoflook te zijn, die eetbaar is. We kunnen het natuurlijk niet laten… We vinden een knolletje en snijden ‘m open. Het is inderdaad een klein knoflookje die de pittige smaak van knoflook heeft, maar ook wat weg heeft van bieslook. Erg look-ig in ieder geval, en lekker, maar te weinig voor op de boterham, dan zouden we iets te veel plantjes nodig hebben.
We dalen af tot een dorpje en stijgen dan de meters weer. Hier lopen we een stukje over een grote vlakte en dalen dan behoorlijk steil af naar de grotere plaats ‘Pancorbo’, aan de voet van de bergen. Hier is aardig wat bedrijvigheid. Er zijn veel winkels en bedrijven. En de autoweg, de spoorlijn en het riviertje Rio Oroncillo banen zich vanaf hier een weg door het gebergte, via de kloof ‘Desfiladero de Pancorbo’. De weg en spoorlijn soms letterlijk, vaker gaan ze tunnels in en bruggen over om aan de andere kant van de bergkam te komen. Deze pas staat bekent als de ‘Puerte de Castilla’. De bergen leken nog zo ver weg, maar hier staan we ineens tussen de hoge rotswanden. We volgen kleine paden die de rivier volgen. Vaker gaan we onder oude bruggen van de spoorlijn en nieuwere van de autoweg door, maar de hoogteverschillen zijn zo groot dat we geen last hebben van elkaar. Het is bosrijk en erg groen. Na zo veel kilometers grote paden gelopen te hebben, is dit opeens wel heerlijk avontuurlijk en de uitzichten op de bergen en rotsen werken daarbij ook wel mee. Verbazingwekkend hoe snel het landschap kan veranderen. We lopen over de smalle paden naar een camping, maar deze blijkt helaas gesloten. We hadden er al rekening mee gehouden, want de reviews op Google waren nogal verwarrend. Gelukkig heeft een hotel 800 meter verderop nog een kamer voor ons. We hebben uitzicht op de bergen, dus we hebben geluk. Even bijkomen na 29 schitterende kilometers. Vandaag was een goed voorbeeld dat een eigen route loont, we hebben genoten van de rust en de natuur ver weg van de snelweg. Wat een mooie dag!