Algarve - Andorra, Stage 54: Carcaboso - Arco Tetrápilo (Via de la Plata/GR100)

“Van alles wat je draagt, is je glimlach het enige dat nooit uit de mode raakt. Verlies dat niet.” Deze mooie zin is één van de plantenbak-wijsheden van Carcaboso. Door het hele dorp staan plantenbakken met aan weerszijden spreuken als deze, maar er zijn ook wat minder zoete, zoals “De wereld zal niet vernietigd worden door hen die kwaad doen, maar door hen die kwaad waarnemen en er niets aan doen.” Aardige spreuken om over na te denken tijdens de tocht….
Gisteravond was het zoals verwacht inderdaad vroeg rustig in de Auberge. Wij zaten nog te genieten onze avondmaaltijd, toen de buurman naast ons al luid snurkend van zijn nachtrust aan het genieten was. Afgezien van dat soort geluiden hebben we een lange, rustige nacht gemaakt en staan we vanochtend iets na achten buiten, voor deze in vele opzichten speciale etappe: We lopen de helft van de koningsetappe van de Via de la Plata, dit schijnt één van de mooiste etappes te zijn; we eindigen bij de Arco Tetrápilo de Cáparra, het officieuze symbool van de Via de la Plata; vandaag is de eerste etappe van m'n 43e levensjaar én vandaag zien we na maanden weer familie! Onze weg kruist die van mijn ouders die ook door Spanje reizen, en precies vandaag zullen we elkaar tegen komen op één van hun favoriete plaatsen in Spanje. De dag was al goed begonnen met het feestelijkste ontbijt dat je je kunt voorstellen in een kamer zonder ramen, ingericht met grootmoeders meubels en goed in de gaten gehouden wordend door een Mariabeeldje boven het bed, en zal dus alleen maar feestelijker worden. We zijn al een stukje de hoofdstraat in gelopen als de baas van onze Auberge uit een ander hotel komt rennen om ons 'Bon Camino’ te wensen. Hij geeft me een hand en begint midden op straat ‘Happy birthday to you’ te fluiten, geeft me een knipoog en slaat me amicaal op m'n schouder. Haha, die had ik niet zien aankomen, maar hij heeft de paspoorten goed bestudeerd blijkbaar! Leuk.
We lopen vrij snel het kleine dorp uit, de velden in. De route gaat naar links, de pijlen rechtdoor. Hier in Spanje is het volgen van de pijlen altijd de moeite van de extra hoogtemeters waard gebleken, dus we volgen ze een schitterend weiland door. Grote koeien staan onder oude eiken en kijken nieuwsgierig op als we ze passeren. Bij een hek van de ene weide naar de andere is het druk. Aan onze kant staan een paar paarden bij de poort, aan de andere kant een aantal imposante koeien. Zo’n hek is altijd wat klooien omdat ze allemaal op een andere manier gesloten zijn, maar onder toeziend oog van paard en koe gaat het er alsnog vrij soepel aan toe. Ze maken gelukkig geen aanstalten van weide te willen verwisselen. We komen even later weer op de route, lopen een kort stukje over een weggetje en slaan dan rechtsaf het groen weer in. Vanaf hier lopen we kilometers over groene paden en langs eindeloze gestapelde stenen muurtjes. Op de groene weiden staan de kurkeik, steeneik en de lagere hulsteik, met velden vol bloemen tussen de struiken en bomen. Het is een schitterend stuk en verreweg het groenste dat we deze tocht gezien hebben. Vaker lopen we over riviertjes en langs kleine poeltjes en meertjes. In één van de meertjes liggen aan de zijkant grote keien op de modderige wal. Maar als we richting het water lopen, komt er één in beweging. De keien blijken schildpadden te zijn, die aan de rand liggen te zonnen! Wow! We hebben thuis al gelezen dat er schildpadden in dit gebied voorkomen en hoopten ze wel ergens te kunnen zien. Nou, vandaag is de dag, en het zijn er gelijk een stuk of 10. We zien ook een aantal in het meertje zwemmen en af en toe hun snuitjes boven het wateroppervlak komen. Wat zijn het mooie dieren. Niet veel verder kruipt een slang van aardig formaat over het pad, snel weer het gras in. Het is te zien dat we ver van de bewoonde wereld af zitten op dit stuk. We horen niets anders dan het geruis van de wind door de bomen en het geluid van de vogels. In de laatste kilometers wordt het landschap wat wijdser, zien we de bergen weer in de verte liggen en zijn boeren op de grote weilanden gras aan het maaien. Het pad is nergens steil en het duurt niet lang voordat we bij het officieuze symbool van de Via de la Plata aankomen: de Arco Tetrápilo de Cáparra. Deze Romeinse arc staat op bijna alle marmeren paaltjes langs de route afgebeeld. En hier worden we van de route af geplukt. We verheugen ons na 5 maanden enorm op het weerzien en zodra de boog in zicht komt, zijn we eigenlijk meer aan het zoeken of we m’n ouders ergens zien, dan dat we oog voor de boog hebben. Bij een bankje in de schaduw van olijfbomen staan ze te zwaaien. We lopen onder de Arc door, de heuvel op. Wat een warm onthaal op deze speciale dag, op deze speciale plek. A day to remember! We rijden (dat is lang geleden!) naar de camping in Monfragüe en zullen een paar heerlijke dagen hebben waarin we elkaar, ook al hebben we door de techniek van tegenwoordig al vaak contact, zó veel te vertellen hebben. En we hebben de kans om een stuk Spanje te zien die we te voet nooit hadden kunnen bekijken: het Nationaal Park Monfragüe en de Sierra de Gredos. Een heerlijke en gezellige vakantie van in tocht! Een bijzondere dag….