Algarve - Andorra, Stage 15: Huelva - Mazagón

We beginnen de dag goed, met een stevig Spaans hotelontbijt. We hebben vandaag niet zo'n haast met vertrekken, aangezien we de tent niet op hoeven te breken. Ook hebben we 'maar' een etappe van 24 kilometer tot de volgende camping gepland. We zijn om kwart voor negen weer op pad en lopen het centrum van Huelva uit. Na vanaf Sagres tot hier in oostelijke richting gelopen te hebben, buigen we nu af richting zuiden naar Tarifa, dat zo’n dikke 250 kilometer verder ligt. Huelva bleek gisteravond een mooie stad. Het is te zien dat het een oude, welvarende havenstad is. Met zo’n 150.000 inwoners is het ook de grootste stad die we zijn tegengekomen. Naast dat het een havenstad is, is er ook veel industrie in het zuiden van de stad, waaronder staal en chemische industrie. Deze wordt van water voorzien door het kanaal waar we gisteren het grootste gedeelte van de dag langs liepen. Vandaag lopen we het grootste deel van de dag langs deze industrie. In het begin nog over een mooi aangelegde boulevard, later langs een drukke weg. De gigantische, oude gebouwen met een wirwar aan transportbanden, pijpleidingen en koeltorens van de staalindustrie is best lelijk, maar heeft ook iets fascinerends. Tot aan de Rio Tinto brug lopen we langs deze gebouwen. Net voordat we de brug op lopen, passeren we een groot monument van Columbus. De stad claimt het vertrek van Columbus in 1492 vanuit deze haven om via het westen Indië te vinden. De omgeving van het monument zijn ze nu aan het renoveren, maar Columbus staat er statig bij. De weg over de brug is een grote vierbaansweg met vangrails en een spoorlijn aan de overkant. Het is even zoeken, maar aan de kant van het monument is een smalle strook van een centimeter of 70 tussen de vangrails en afrastering vrijgelaten om te lopen. Bij de verkeersborden pas ik er met de tent op m’n rugzak zijdelings maar net tussen. Het is dé brug naar het grootste chemische industriepark van Spanje. Het is dus een af en aan van vrachtwagens over deze brug. Ze denderen vaker op nog geen meter afstand met hoge vaart langs ons. Wat een geweld! Veilig aan de andere kant van de brug aangekomen lopen we het chemie terrein op, over lange brede wegen en langs grote witte silo’s en gigantische loodsen. Dit terrein is een stuk nieuwer dan de industrie aan de andere kant van de brug en qua verkeer gelukkig een stuk rustiger. We lopen over het asfalt en waar het kan in de berm om het wat zachter voor de voeten te maken. Her en der worden vrachtwagens geladen of gelost met de chauffeurs werkend of kletsend bij de vrachtwagens. We voelen ons aardig misplaatst met de backpacks op tussen de industrie en bedrijvigheid. Helemaal aan het einde van dit terrein ligt een grote haven met veerboten naar de Canarische Eilanden. Daar zouden we het bedrijventerrein af kunnen en het strand op, voor de laatste kilometers door de duinen en over het strand naar Mazagón waar de camping ligt. Vanaf een grote kruising is het nog 5 kilometer langs een rechte vierbaansweg, tot voorbij de haven. Aan de ene kant zijn er nog steeds gigantische loodsen, aan de andere kant een hek. We hebben daar aanvankelijk niet zo’n erg in, want achter het hek ligt een natuurgebied en dat wordt wel vaker afgezet met hekken. Maar richting het einde zijn deze er nog steeds, en hangen er om de 100 meter camera’s bij, met borden dat betreding van dit gebied een boete tot €30.000 kan opleveren. Aiii, dat ziet er niet goed uit. We hopen tevergeefs dat er bij de haven een weg of pad langs loopt, maar het is allemaal té goed afgezet. Er is bij de toegangspoorten niemand te bekennen, dus na even bij de rugzakken neer gezeten te hebben, slingeren we ze weer op. Om de 5 kilometer terug te lopen naar de kruising en hemelsbreed 100 meter landinwaards langs een deze keer wel drukke weg de 5 kilometer wéér richting Magazón te lopen. Hierdoor wordt de etappe alsnog een dikke 30er. Verstand op 0 en de ene voet voor de andere blijven zetten. We stoppen af en toe om wat te drinken of om een appeltje te eten en we zijn blij als we uiteindelijk van de weg af kunnen, de duinen in. Dat voelt meteen een stuk beter voor de benen. Verbazingwekkend dat je na zo’n stuk langs de weg lopen, zoveel energie krijgt van het lopen door de natuur! Het is nog ongeveer 7 kilometer, dus nog even vlug een laatste (en eigenlijk de eerste echte) pauze en dan nog 2 uurtjes door. Het is iets na zessen als we aankomen op de camping en dit blijkt echt een pareltje te zijn! We zetten ons tentje op met zicht op de oceaan. Tijdens onze avondmaaltijd zien we de lichten van de schepen dobberen op het water. Een schitterende afsluiter van deze toch wel bizarre etappe. Morgen even rust…