Algarve - Andorra, Stage 13: Monte Gordo - Lepe

We hebben globaal een route van Sagres tot Tarifa. Een aantal dagen voor dat we de etappe gaan lopen, knippen we deze op in stukken die goed te lopen lijken en een de dag van tevoren kijken we dit nog eens goed na. Hoe ziet de route eruit? Waar kunnen we moeilijkheden verwachten? Is het veel asfalt, moeilijk terrein, of verwachten we dat het juist makkelijk door te lopen is? Een etappe is maar zelden precies zoals we 'm verwachten, maar dat houdt het ook leuk. Maar af en toe wijkt deze wel heel erg af. Zo ook de etappe van vandaag...
We breken de tent op die nog een beetje nat is van de regen vanochtend, maar als we vertrekken is het gelukkig weer helemaal droog. We lopen langs de camping door een duinen bosgebied richting Vila Real de Santo António tussen mooie dennenbomen en hoge struiken bloeiende witte brem. Het dorp ligt aan de Guadiana, een rivier van 818 km dat hier de Spaanse grens vormt. Om aan de overkant te komen moeten we een pontje nemen. Gisteren hebben we voor de zekerheid even gecheckt of deze gaat en hoe laat de eerste vertrekt. De kassa was al gesloten, maar het naastgelegen tankstation wist ons te vertellen dat de veerpont op zondag vanaf half 10 vaart. Daardoor hebben we ruim de tijd om het volgende pontje op route te halen die 10 kilometer verderop ligt en vaart tussen Punta del Mural en Isla Cristina. Iets na negenen lopen we het centrum door naar de haven. Alles is nog dicht, en de boot blijkt toch pas om 10:15u te varen. Dan hebben we nog een uurtje. Er is een restaurant open, dus met een kopje koffie is wachten niet zo erg. Alleen hebben we hierdoor, zodra we aan de overkant zijn, nog maar twee uur om bij het volgende pontje te komen. Anders heeft hij middagpauze en kunnen we pas na 16u over.
We stappen op het veerpont en verlaten het mooie en vriendelijke Portugal. We zijn er toch wel een beetje van gaan houden, afgelopen weken. Het stadje aan de overkant ziet er ook mooi uit, met kleine steegjes en oude gebouwen. Maar we moeten er even goed de pas in zetten en hebben helaas niet de tijd om hier rond te kijken. We lopen vrij snel de bebouwing uit en blijven een grote weg volgen richting Punta del Mural. Over asfalt stappen we stevig door en redden het om een kwartier voor vertrek bij de haven aan te komen. Het bordje staat buiten, met een A4tje erop: deze maand geen veerdienst…. Aii, dat is balen. De voeten doen zeer en de benen voelen zwaar van het sjezen over asfalt, dus we zoeken een bankje op om wat mogelijkheden af te wegen. De overkant lijkt zo dichtbij! We zouden het met gemak kunnen zwemmen, als we geen rugzak hadden. Eerst maar even nagaan of er niet een andere boot gaat. Malou vraagt dit bij de haven na, maar helaas, buiten het seizoen gaat dat niet lukken. We zien op Google dat er een busverbinding is naar de haven aan de andere kant. Dat betekent twee keer overstappen, met bijna 2 uur reistijd en het voelt eerlijk gezegd ook een beetje als cheaten… Omlopen naar de andere haven zou nog dik 20 kilometer zijn. Dan maar een hotel voor de nacht en morgen die kilometers lopen, vandaag gaan we dat niet meer redden. Op internet zien we snel dat alles wat open is in dit havenplaatsje is volgeboekt, waarschijnlijk vanwege carnaval. Dan tóch maar de bus, die gaat over 10 minuten. We wachten, we wachten, maar helaas, geen bus. Een half uur later trekken we de conclusie dat er maar één optie is: de 10 km terug lopen naar Ayamonte, het plaatsje waar we vanochtend aangekomen zijn met het pontje vanuit Portugal…
Hier is geen camping maar we vinden gelukkig wel een hotelletje met een kamer vrij. So, dat ging even anders dan gepland... Het zet de voorbereide route voor de komende dagen wel op de kop. Naast het pontje dat niet ging vanuit de haven, zouden we morgen weer een ander pontje moeten nemen. Die van vandaag stond gewoon op internet met vaartijden, die van morgen is een beetje een risico. Daar gokken we dus maar niet op. Gelukkig vinden we een fietsroute een stuk van de kust af: de Vias Verdas de Litoral. Deze gaat via het stadje Lepe ook richting Huelva. Geen campings helaas, maar wel de goede kant op.

De volgende dag:
Deze ochtend lopen we na het verlaten van het hotel door de rustige straten van Ayamonte. Via een parkje komen we vrij snel op de fietsroute. Dit blijkt een onverharde weg te zijn, wat prima loopt. We lopen tussen rivieren, kanaaltjes en drassige gebieden door. Af en toe komt er een groepje toeristen langs fietsen, maar het is heerlijk rustig zo van de grote weg af. We passeren wat boerderijen, manages en een enkele viskwekerij. We kijken onze ogen weer uit met de vele watervogels! Het landschap verandert langzaam in boomgaarden en veel landbouwgronden die overkapt zijn met plastic. Op een gegeven moment is overal plastic overheen gespannen. Vooral over blauwe bessen, persimons en gek genoeg ook over amandelbomen met hun roze bloesem. Het ziet er aardig slordig uit, al dat verwaaide plastic. Maar voordat we het weten hebben we al een kilometer of 12 gelopen en maken we een pauze aan de rand van een sinaasappel boomgaard. Eindelijk kunnen we ook de tent drogen, die nog nat is van gisterochtend! Gelukkig maar…
Na de pauze loopt het pad in het begin nog makkelijk door, maar na een tijdje wordt het helemaal overwoekerd door bamboe. Bijna kruipend gaan we er onderdoor. We zien op de kaart de route gewoon doorgaat, maar daar is echt geen beginnen aan. We lopen een boomgaard door een bedrijventerrein op, ze zijn er volop met vrachtwagens bezig. Een beetje ongemakkelijk, want het zal wel privé terrein zijn, maar de mensen groeten vriendelijk. En we komen, onder een slagboom door kruipend, gelukkig weer op de weg uit, vlak bij de stadsgrens van Lepe. Nog een kilometer of twee die we even verder mooi nog over de oude spoorlijn kunnen lopen. Dit brengt ons bij het eindpunt van de etappe. Deze ging een stuk soepeler dan gisteren gelukkig!
We hebben de etappe van gisteren en vandaag hier op Wikiloc als 1 etappe laten staan. Beide varianten (die van gisteren als het pontje later in het seizoen wel weer gaat, en de etappe van vandaag) zijn afzonderlijk goed als één etappe lopen. Voor ons waren het wel twee loopdagen, maar geen twee etappes op weg naar Tarifa. Wij zijn maar 1 etappe opgeschoten.