Algarve - Andorra, Stage 112: Àreu - Arinsal

We hebben er 2 etappes van gemaakt, 3 en zelfs een stuk meer. Linksom naar stad Andorra, rechtsom, naar Carcassonne of Perpignan. Uiteindelijk hebben we besloten, na 10 bergetappes van minder dan 20 kilometer, om van deze, de voor de komende tijd laatste etappe, een monsteretappe te maken naar Arinsal aan de andere kant van de grens van Andorra. Dik 27,5 kilometer met 3.600 hoogtemeters en we zullen hoger komen dan dat we vorig jaar in de Alpen zijn geweest. Een uitdagende tocht, eens te meer nu vanochtend blijkt dat Malou op de camping of ergens onderweg wat heeft opgelopen waardoor ze niet helemaal fit is. Was het ‘t ongezuiverde water, het sanitair op de volle camping of heeft ze toch iets verkeerd gegeten? We zullen het nooit weten. De timing kon in ieder geval niet slechter met de tocht in het verschiet. We overleggen vanochtend wat we zullen doen. Voor later op de dag staat onweer gemeld en vanaf morgen slaat het weer echt om, dan kun je beter niet hoog de bergen in gaan. We besluiten door te gaan en in de gaten te houden hoe het gaat, zeker in het begin. Dus we pakken onze spullen in en gaan op weg. De camping af en dan rechtsaf, het dal door, helemaal tot het einde waar op de col Portella de Baiau op 2.826 meter hoogte Andorra begint. Het is nog geen half acht en rustig als we langs La Forca d’Àreu lopen, het laatste dorp van Spanje. We worden begroet door een puppy die uit een weggetje komt rennen en snel erachteraan nog een paar. We aaien ze even en gaan weer verder over de kleine weg tussen de weilanden. De weg gaat over in een onverharde weg en blijft de rivier volgen. Her en der liggen oude kanaaltjes om de weilanden te bewateren. De weg loopt lekker door, goed om de benen op te warmen. Na 3,5 kilometer slaan we rechtsaf een kleiner pad op dat af en toe een stukje steiler gaat maar nergens lastig lopen is. De weilanden maken plaats voor bossen en het landschap wordt weer steeds bergachtiger. Afgelopen etappes voelden meer als heuvellandschap, maar de kale rotsen voor ons maken duidelijk dat we weer echt de hoogte in gaan. We komen op een breed pad uit en arriveren bij de laatste parkeerplaats van het dal waar al aardig wat auto’s van wandelaars staan, die in dit mooie stukje Pyreneeën komen wandelen. We lopen verder het dal door, dat al gauw wat breder wordt en we komen langs een weidse gele grasvlakte met oude dennen. We hebben ondertussen zo'n 7,5 kilometer gelopen en het is nog vroeg, maar zeker voor Malou is het wel tijd voor een pauze. Het lopen gaat haar goed af, maar kost toch meer energie dan normaal. Iets eten en drinken en even platliggen en dan met hernieuwde energie weer door. Het landschap wordt steeds mooier. Weiden en bosjes, droge rotsachtige stukken en natte moerassen wisselen elkaar af. We lopen langs koeien en steken vaker stroompjes over. Soms over bruggetjes, soms van steen tot steen. Het landschap wordt steeds ruiger en we krijgen meer en meer zicht op het gebied waar we naartoe gaan. In de verte zien we hoge kale bergtoppen van ruim 3.000 meter, daarboven wordt de lucht steeds bewolkter. Omdat er voor later op de dag onweer staat gemeld, is dit wel zo'n beetje het punt om te besluiten door te gaan of om te keren. We hebben aardig de vaart erin kunnen houden en het gaat goed, dus we besluiten door te gaan. De paden worden smaller en smaller en het landschap wordt steeds opener. Onderweg worden we getrakteerd op een hand vol frambozen, welkome vitamientjes van de natuur. Richting het einde van het dal komen we langs 3 meren, schitterend omringd door de kale bergen en een stalen cabine die als refuge gebruikt kan worden. Er zijn aardig wat mensen die de berg niet meer over durven vanwege het naderende onweer. Ze hebben waarschijnlijk niet naar het weerbericht van morgen gekeken, wanneer het nog een stuk slechter wordt, dus het tijdsraam om de berg over te komen wordt steeds kleiner. We zouden liever doorlopen, maar bij het laatste meertje onderaan het steilste stuk moeten we wat energie bijtanken. Even een vlugge pauze. Het is voor ons nog steeds niet helemaal duidelijk waar we de helling over moeten, we zien geen pad de berg op. Maar het is het laatste stuk klimmen van deze reis, dus we hebben er zin in. Na de break volgen we de wit/rood markering van de GR11 Spanje uit langs het meer, over een grote stenen vlakte en dan berg op. Steil bergop. De reden dat we van onderaf geen pad zagen, is dat er geen pad ligt. Een hoge helling van losse stenen is de laatste naar Andorra. Steiler dan de steilste helling die we gehad hebben. We lopen 30 cm omhoog, en zakken er weer 20 naar beneden. Het is maar een paar honderd meter, maar we ploeteren ons een weg naar boven. We worden ingehaald door een Spanjaard die zegt honger te hebben en de pizza aan de andere kant van de berg al geroken heeft. Met een baard tot op z'n navel en schoenen zonder profiel rent hij de berg op. Het kan dus wel, als je maar honger genoeg hebt, haha. Uiteindelijk komen we boven op de col aan, met op 2.826 meter de grens van Spanje met Andorra en uitzicht op de Franse grens. De laatste meters in Spanje, het land dat we op 20 februari vanuit Portugal binnenliepen, exact een half jaar geleden. En wat een half jaar! We zullen je missen Spanje, hasta luego.... op naar land nummer 10 op onze reis: Andorra! We komen hier op de grens even op adem en genieten van het magnifieke uitzicht. Wat een prachtige plek, die klim was zeker niet voor niets. De lucht wordt bewolkter en donkerder, maar we zijn voor het onweer alweer van de graat af. Er resteert ons nog één fikse afdaling naar Arinsal, een wintersport dorp onder aan de berg. 1.500 meter dalen in 7 kilometer. Gelukkig zien we een pad naar beneden lopen, in plaats van een stenen helling. We pakken ons samen en beginnen weer te lopen. De kilometers en hoogtemeters beginnen te tellen, zeker voor Malou wiens energie na een pauze steeds sneller op lijkt te raken. De afdaling is een stuk minder zwaar gelukkig en gaat lekker vlot. Het eerste stuk steil bergaf richting een meertje, even wat vlakker over grote rotsen en dan weer steil richting het eerste dal. In de verte, aan het einde van dit hoogdal, zien we een refuge liggen. Hopen dat we daar een uitgebreidere pauze kunnen maken, dan zijn we genoeg gedaald om veilig beneden te komen mocht het weer omslaan. We dalen van de rotsen door grasland naar de boomgrens en lopen door naar de refuge. Wat een schitterend landschap! En ook al is het zwaar, we genieten volop van deze laatste kilometers van het hooggebergte. We nemen een afslag naar de refuge, die gelukkig open blijkt te zijn en we kunnen er een broodje en wat te drinken kopen. Wat een traktatie na zo'n stuk, heerlijk! We hebben uitzicht op de bergen waar we vandaan komen en zien daar ondertussen donkere onweerswolken hangen en horen gerommel. Daar hebben we geluk gehad, of de juiste inschatting gemaakt. Na al anderhalf jaar in en met de natuur te leven, gaan we voor dat laatste. Je leert de grillen van de natuur aardig aan te voelen. In ieder geval zitten we hier goed, het lijkt langs ons af te zijn gegaan. We genieten nog van de pauze en vertrekken dan voor het laatste stuk. We dalen en dalen verder af. Het landschap wordt weer beboster en de hoge bergen lijken steeds verder weg. Aan het einde, onderaan een skihelling zijn de paden veranderd, waardoor we ons verlopen en er een stuk aan vast moeten lopen, maar niet veel verder komen we toch de bebouwing van Arinsal binnen. Nog een stuk tot ons hotel, langs skiwinkels, restaurants en hotels: beschaving. Dat is alweer een tijdje geleden! Toch wel aan het eind van ons latijn komen we bij het einde van de tocht aan. Langs de eindeloze oceaan, het uitgestrekte droge binnenland, de machtige bergen tot aan Andorra. We hebben het gehaald! Van ‘dromen naar werkelijkheid’. Van ‘de Algarve naar Nice’ is van ‘de Algarve naar Andorra’ geworden, wat nog een stuk overlaat voor een volgende tocht: Van ‘Andorra naar Nice’, van de ‘Pyreneeën naar de Alpen!’

We'll be Back!