Algarve - Andorra, Stage 107: Lac Obago (Aigüestortes)- Espot

Om zes uur zijn we alweer onze tent uit. Het begint langzaam licht te worden, maar de bergen om ons heen zijn nog grijs. Het is fris en windstil, maar niet koud dus als eerste pakken we onze spullen in en laten de tent zakken voor het geval op zaterdagochtend een boswachter langs komt. Dan een kop koffie en ontbijt. Daarmee doen we altijd wel rustig aan, zeker op deze schitterende plek op ‘ons’ schiereiland aan Lac deth Ombrèr, of Lac Obago, of Estanh Obago, afhankelijk van de kaart die je raadpleegt. Het is uiteindelijk rond 8 uur voordat we echt alles ingepakt hebben, de rugzakken opdoen en door het riviertje teruglopen naar het pad van de GR11. We beginnen etappe 107, samen met de 93 etappes van de GR5 is dit etappe 200 vanaf ‘thuis’. Toch wel weer een mijlpaal voor ons. De etappe begint vlak, het eerste stuk gaat langs het meer. Goed om de spieren even warm te lopen voor de klim naar een col 350 meter hoger. We hebben de hele avond en ochtend naar de helling kunnen kijken en hij zag er behoorlijk steil uit, maar het is de enige klim van vandaag. Daarna volgt een lange afdaling, dus we kunnen er beter van genieten. Eenmaal aan de andere kant van het meer begint de klim. De bergen beginnen net weer wat kleur te krijgen door de opkomende zon, maar we lopen gelukkig nog in de schaduw van de berg. We zigzaggen omhoog over de paden tussen het groene gras, de bloemen en rotsen. Steile stukken worden afgewisseld met vlakkere dalen en het stijgen gaat lekker. Zo lekker dat we binnen anderhalf uur al boven aankomen op de col en de grens van Parc National d’Aigüestortes i Estany de Sant Maurici en dan voornamelijk het laatste stuk van deze naam: Estany de Sant Maurici. De helling vanaf de col loopt richting dit grote meer door het park. Vanaf hier zal het een stuk drukker zijn. Het park en het meer kent een grote aantrekkingskracht, jaarlijks bezoeken meer dan 500.000 mensen het park. Boven op de col is het al behoorlijk druk met wandelaars die bij parkeerplaatsen aan de andere kant van het park vertrokken zijn. We hebben ook een schitterend uitzicht hier op de col. Achter ons ligt de vallei waar we uitkomen, rechts Tuc de Ratena en Tuc del Bergús, beide ruim 2.800 meter hoge kale grijze toppen, links het frisgroene Circ de Saboredo en voor ons Comtes de Ratera, daar gaan wij naartoe. We zitten ruim boven de boomgrens, op de col is het rotsachtig maar we dalen snel weer het grasland in. Het dalen gaat steil over paden gelukkig, maar er zijn veel losse stenen en gruis. Een week of twee geleden hadden we hier behoorlijk moeite mee gehad, maar door ervaring leren we blijkbaar gelukkig, het gaat ons behoorlijk goed af. We lopen langs meertjes en drassige stukken met een wirwar aan riviertjes, eerst nog boven de boomgrens, dan tussen de naaldbomen. Bij een bronnetje tappen we water voor in de pauze. Mooi zuiver water dat je waarschijnlijk zo zou kunnen drinken, maar we laten het toch maar door de Katadyn gaan. Zeker Estany de les Obagues de Ratera, net onder de 2.250 meter, is een plaatje. Groene weiden omringd met mooie oude bomen rond helderblauw water. We zijn alweer bijna 3 uur onderweg en dit is een mooie plek om even te rusten en de tent op te zetten in de zon, deze was nog nat van de dauw vanochtend. Het is een heerlijke plek, hier zouden we de rest van de dag wel kunnen blijven. Maar het is ook al behoorlijk warm in de zon, dat motiveert wel om de pauze kort te houden en weer verder te trekken, de bossen in. We dalen verder en verder af. Langs watervallen en vaak met uitzicht op een meer. Hoe lager we komen, hoe drukker het wordt. En warmer, het is goed te merken dat het lager heter is dan boven. We komen langs het grotere Estani de Ratera. Vanaf hier wordt het pad breder, in ieder geval voor een tijdje. Grote witte Jeeps rijden hier met toeristen omhoog voor excursies. Het is dan ook een magnifieke plek, zo’n meer tussen de bergen heeft iets magisch. Even verder buigt de route weer van het brede pad af en dalen we verder af over een druk zigzag pad. Hordes toeristen zijn onderweg omhoog. De één fit en snel, de ander zwoegend stapje voor stapje. Onderaan, bij het begin van het park ligt het grootste meer van ze allemaal: Estany de Sant Maurici. Dit is een natuurlijk meer, maar door een dam vergroot om meer elektriciteit op te kunnen wekken. Op deze plek kunnen auto’s komen en is het nog drukker dan op de paden. Mensen picknicken en spelen met de kinderen, honden en het water, het voelt als een echte zomermiddag. Gelukkig is er een fontein met koud drinkwater. Voor ons is het nog een nog dikke 500 meter afdalen over 7,5 kilometer, niet echt steil dus. We lopen over brede, makkelijk te lopen paden, maar de temperatuur van ruim 30 graden maakt het wel wat zwaar. In het begin is het nog druk, maar naar verloop van tijd worden de paden weer voor ons alleen, maar weinig mensen gaan te voet naar een Nationaal Park. Uiteindelijk komen we op de weg uit, steken we de rivier die het park uitstroomt over en ontwijken we de ene na de andere Jeep die richting park gaat. We komen bij de eerste camping van Espot aan, er liggen er hier wel 6 bij het dorp. Het is een mooie plek, maar hij blijkt vol te zijn. Bij de volgende hebben we meer geluk. Eigenlijk is hij ook vol, maar net buiten de camping kunnen we de tent naast de rivier opzetten. De snelstromende rivier buldert over de rotsen. Het uitzicht is niet zo mooi als de kampeerplekjes boven ons, maar morgen mogen we een vrije plek uitzoeken als er mensen vertrekken, dus we nemen ‘m. Het is vier uur als we onze spullen neerzetten, toch wel blij om op onze slaapplek te zijn. 1.300 Meter afdalen in ruim 30 graden kost veel energie. Nu eerst de tent opzetten, een goeie douche en dan… pizza! Morgen kunnen we weer boodschappen doen in het dorp Espot. Leuk om weer bij een plaatsje te zijn.