Adaören-kirmir-Adaören

Çok zorlu bir rota olduğunu söyleyerek başlayım. Kirmir vadisinin zor coğrafyasına değinmeye zaten gerek yok. Ekip kuvvetli ve inatçı olmasaydı bu yürüyüş bitmezdi.

Çok güzel bir havada başladık. Vadideki kuş cıvıltıları ve derinden gelen su sesi eşliğinde yükselen güneş, sabahın sisli serinliğini vadiden kovalarken bizi vadiye buyur ediyordu. Adaören köyünden asma köprüye kadarki yürüyüşün tek kolay etabını sorunsuzca bitirdik. Asma köprünün yıpranmış ve eski tahtaları geçişi bir hayli zorlaştırdı. Ama yine de bu ilk zorlu engeli sıkıntısız geçtik. Ardından vadiden dimdik bir çıkış ile 300 metre civarında yükseldik. Yükselir yükselir yükselmez yine vadi tabanına inmemiz gerekti. Bu iniş çıkışlardan gün boyunca dört beş kez yapacaktık.

Vadinin üst tarafına her çıktığımızda hep benzer nesnelerle oluşturulmuş eşsiz manzaralar bizi bekliyordu. Çok dik kaya ve yamaç geçişleri ıslak zeminin etkisiyle gerçekten bu yürüyüşü zor ve tehlikeli bir noktaya getirmişti. Bir şekilde tamamladığımız zorlu geçişlerle birlikte vadi tabanına indiğimizde verdiğimiz yemek molası o ana kadar biriken bütün yorgunluğumuzu aldı. Yemekten sonra yürümeye başlamıştık ki bize doğru gelen yavru domuz ve onun arkasında domuzu kovalayan bir köpekle karşılaştık. Domuz bizi görünce yönünü güneye çevirerek uzaklaştı, köpekse ya domuzu kovalamakdan vazgeçti ya da bize ulaşmak istemedi. Bugün içinde gördüğümüz tek domuz olmayacaktı. Vadiden son çıktığımızda yamaç da bu sefer çok iri bir domuza daha karşılaştık. Bu dev cüssesiyle bizim yürümekte zorlandığımız yamaçlardan koşarak kaçtı.

Domuzu yolcu edip vadi tabanında son kez indik ve Adaören tarafına geçmek için paçaları sıvadık. Paçaları sıvadık derken paçaları gerçekten sıvadık. Ayakkabılarımızı boynumuza asıp düşmeden karşı kıyıya geçecektik. Eriyen kar sularının etkisiyle coşkun akan Kirmir Çayı dikkatli olmasaydık bizi kendine kurban alabilirdi. Ama deneyimli ve cesur yürüyüşçülerimizin hiçbiri bu son zorlu engele takılmadan karşıya geçti. Son bir çıkışla yürüyüşe başladığımız Adaören köyüne köpek havlamaları eşliğinde vardığımızda hva çoktan kararmıştı.

Hepimiz zaman zaman çok tedirgin olmuştuk ama bir arkadaşımızın deyimiyle yaşadığımızı hissettiğimiz bir gün geçirmiştik.