Xhendremael-Voeren-Sippenaeken-Epen-Sint Geertruid-Eben Emael

Download

Author

Bert2

127 36 684

See more trails from this author

Trail stats

Distance: 65.39 mi
Elevation gain: 3,281 ft
Technical difficulty: Very difficult
Elevation loss: 3,281 ft
Max elevation: 805 ft
TrailRank: 22
Min elevation: 167 ft
Trail type: Loop

Coordinates: 2358
Uploaded: January 27, 2019
Recorded: January 2019

Be the first to clap

near Viernay, Wallonia (Belgique)

Viewed 72 times, downloaded 0 times

Itinerary description

Pittige grensoverschrijdende fietstocht die langs de mooiste hoekjes passeert van de Voerstreek,het Land van Herve,Nederlands Zuid-Limburg en de stilste streek van Belgisch Limburg:het gebied van de mergelgrotten.Deze tocht is vrij heuvelachtig,enkel aan te raden voor geoefende fietsers.Op deze route zijn 3 mooie, korte stroken onverharde weg,maar goed berijdbaar,ook met de racefiets als deze uitgerust is met draadbandjes en niet met tubes:de eerste juist na de grensovergang na Sippenaeken langs de Geul,de tweede strook biedt een prachtig panoramisch uitzicht over Zuid-Limburg en bevindt zich tussen Banholt en Herkenrade op km62,de derde strook is de grensovergang tussen Mesch en Moelingen. Deze tocht heeft geen eigen bewegwijzering.

View more external

Waypoints

Sint-Annakapel

Kleine, rechthoekige kapel van één travee onder zadeldak, gelegen op de kruising van negen wegen, onder meer de Boomstraat en de wegen naar Berneau, Dalhem en Warsage. De inplanting is zeer oud; de open, driehoekige ruimte vóór de kapel werd de Driesche genaamd; hier vergaderde het hooggerecht van Voeren. Tot in de eerste helft van de 19de eeuw bevonden zich hier verschillende zeer grote stenen, die werden weggenomen bij de aanleg van de wegen naar Warsage en Berneau.

Auteur:

Burgerhuis in cottagestijl

Alleenstaand huis in cottagestijl, gelegen op het kruispunt van de Boomstraat (in 1881, gelijktijdig met de Hoogstraat verbreed en bebouwd) met Mennekensput. Complexe vorm onder zadeldaken (mechanische pannen), met uitstekende dakranden. Circa 1910. Baksteenbouw op een lage breukstenen plint, de bovenverdieping is gedeeltelijk bepleisterd en voorzien van een beschildering in imitatie-vakwerk. Banden van witte geglazuurde baksteen. Rechthoekige en getoogde bakstenen muuropeningen, met een erker op de benedenverdieping der zijgevel.

Auteur:

Burgerhuis

Woning van het dubbelhuistype, drie traveeën en twee en een halve bouwlaag onder zadeldak (Vlaamse pannen), uit de eerste helft van de 19de eeuw. Bakstenen lijstgevel op gecementeerde plint met kalkstenen keldergaten; verhoogde begane grond. Rechthoekige vensters in hardstenen omlijsting, oorspronkelijk beluikt op de benedenverdieping; halfronde bakstenen zoldervensters. Rechthoekige deur in een kalkstenen omlijsting; bovenlicht met metalen roedeverdeling.

Auteur:

Houtkant op talud holle weg

De gemengde houtkant staat op een talud langs de holle weg. De soorten bestaan uit hakhout van iep, hakhout van gewone es, hakhout en heester van meidoorn, knotbomen van schietwilg, twee opgaande zomereiken, sleedoorn, zoete kers, gewone kardinaalsmuts, roos, rode kornoelje en okkernoot. Het essenhakhout heeft een omtrek van meer dan 6 m. Aan de zuidwestelijke zijde staat een relict van een kaphaag van gewone es. De opgaande eiken hebben een omtrek van meer dan 3,50 m.

Auteur:

Parallelweg naar Schophem

Van in Mennekesput leidt een weg van betonplaten oostwaarts. Het eerste deel van de weg heeft een sterk ingesneden profiel en loopt tussen hoge bermen met houtkanten. De weg slingert vervolgens tussen weilanden en uitgestrekte akkers en eindigt bij de Steenboskapel. Deze landbouwweg vormt de historische rechtstreekse verbinding tussen het kruispunt van wegen bij de Sint-Annakapel en een twee wegenknooppunt ter hoogte van de Steenboskapel. De weg loopt daarenboven parallel met de hoofdbaan van 's-Gravenvoeren naar Schophem en vormt zo een kortere alternatieve route dwars door de akkers. Mogelijk gaat deze weg terug op een veel ouder tracé dat in verband kan gebracht worden met de Romeinse villa die werd opgegraven op Steenbos.

Auteur:

Weg naar Steenboskapel

In het verlengde van de weg naar het gehucht Ketten loopt aan de overzijde van de hoofdbaan s'-Gravenvoeren - Sint-Martens-Voeren ter hoogte van een wegkruis een onverharde holle weg verder het plateau op. Deze aardeweg passeert de Steenboskapel en een eenzaam wegkruis en loopt verder naar het Lynotkruis aan de spoorwegberm. Waar deze veldweg een verharde weg kruist, is de weg deels verstevigd met kasseien. De veldweg passeert tussen de uitgestrekte akkers op het plateau en biedt open zichten rondom en op de kapel en de wegkruisen. Deze weg vormt de historische verbinding tussen het gehucht Ketten in de Voervallei en de zuidelijk gelegen landbouwgronden op het plateau. De weg liep oorspronkelijk nog verder door naar het zuiden tot in Warsage.

Auteur:

Steenboskapel

De kapel werd in 1846 gebouwd met materiaal van de hier in 1840-1846 door H. Delvaux opgegraven romeinse villa. Het gaat om een zeer grote villa met twee hypocausten, waarin een aantal romeinse voorwerpen aan het licht kwamen, evenals resten van een mozaïek en muurschilderingen, daterend uit de 2de eeuw. Op een niet te bepalen tijdstip werd deze villa door brand verwoest. Op de ruïnes werd in de 7de eeuw een gebouw opgericht dat mogelijk later fungeerde als karolingische koningshoeve.

Auteur:

Hoogstamboomgaard

In de omgeving van het gehucht Schophem staan op de kaart van Villaret, midden de 18de eeuw, reeds hoogstamboomgaarden bij de hoeves ingetekend. Op latere kaarten wordt dit beeld bevestigd. Het oostelijk deel van de hoogstamboomgaard is midden de 19de eeuw akker, maar wordt vanaf de 20ste eeuw continu als hoogstamboomgaard ingetekend. Aan de westelijke zijde is de boomgaard begrensd met een geschoren meidoornhaag als veekering. De hoogstamboomgaard bestaat uit een 70-tal appel- en perelaars.

Auteur:

Hoeve

Gedeelte van een voormalige hoeve uit de 18de eeuw. Vrij hoog gebouw onder zadeldak (nok loodrecht op straat), waarvan de voorgevel is versteend, de zij- en achtergevel bleven behouden in stijl-en regelwerk: ankerbalkgebint met als kapgebint een ankerbalkstandjuk met geschoorde nokstijl; bakstenen vullingen. De constructie bevat de timmer van een ouder gebouw, die gedeeltelijk in zijn oorspronkelijke vorm bleef behouden. Verhoogde begane grond en een hoge stoel van silexblokken. Gewijzigde muuropeningen.

Auteur:

Sint-Martinus

Classicistische kerk met romaanse toren, gelegen op een met een boomgaard beplante heuvel even ten noorden van het dorpscentrum, en omringd door het ommuurde kerkhof; langsheen de kerkhofmuur stroomt de Voer. De heuvel, waarop de toren zich bevindt, is kunstmatig: bij boringen ter plaatse kwam een circa 1 meter dikke puinlaag bovenop een brandlaag aan het licht; een ouder gebouw ging dus de romaanse toren vooraf.

Auteur:

Sint-Martinuskerk

De Sint-Martinuskerk is een kerkgebouw in Sint-Martens-Voeren in de gemeente Voeren in Belgisch Limburg. De kerk staat op een kerkheuvel aan de noordzijde van de kern van het dorp bij de Kerkstraat. Ze wordt omringd door een kerkhof die ommuurd is. Langs de kerkhofmuur stroomt het riviertje de Voer. De heuvel waarop het gebouw staat is opgeworpen, getuige de boringen die ter plaatse zijn gedaan waarbij een dikke puinlaag van een meter dik op een brandlaag aan het licht kwam. Voor de huidige toren moet hier dus een ouder gebouw hebben gestaan.
In 1728-1730 werden het schip en het koor gebouwd. Dit gebeurde in opdracht van deken Dael. De sluitsteen van het portaal getuigt hiervan met jaartal 1728.

Auteur:

Hoeve aan De Vogelstang

Gelegen aan het pleintje, zogenaamd De Vogelstang, een driehoekig plein, ontstaan na de aanleg van de spoorweg in de Eerste Wereldoorlog; voorheen was dit de verbinding met Sint-Pieters-Voeren en Berg; op het pleintje bevindt zich een kastanjeboom. Voormalige belangrijke, U-vormige hoeve, thans gedeeltelijk afgebroken; omvorming tot Centre Culturel Francophone is aan de gang.

Auteur:

Voerstreek

De Voerstreek groepeert zes kleine dorpjes (van west naar oost: Moelingen, 's-Gravenvoeren, Sint-Martens-Voeren, Sint-Pieters-Voeren, Teuven en Remersdaal) die ten zuiden van Limburg geplakt liggen tegen de Belgisch Nederlandse grens. In 1976 werden ze één fusiegemeente "Voeren". De totale oppervlakte bedraagt slechts 50 km². Je vind hier een ongerept natuurlijk leefkader. Een waar paradijs voor de wandelaar of fietser.

Auteur:

Mosterthoeve

De hoeve was voorheen (1836) een grosso modo U-vormige hoeve, die zich in de tweede helft van de 19de eeuw en begin 20ste eeuw naar het noordoosten toe ontwikkelt. Eind 19de eeuw eigendom van A. Collet van Verviers, die ook het Kloosterhof bezat en liet heropbouwen. In zijn huidige vorm een aaneenschakeling van gebouwen aan het erf, dat thans links, achter het woonhuis ligt.

Auteur:

Voetweg van Nurop naar Teuven

In de dorpskern van Teuven loopt tussen een woning en de pastorie een smal asfaltbaantje. Deze voetweg loopt parallel met de Dorpsstraat en doorkruist als onverhard pad de weilanden tot aan een aftakking van de Gulp. Oorspronkelijk liep deze voetweg tot aan de Hoofstraat en vervolgens verder rechtdoor over de weilanden tot in Nurop. Deze onverharde voetweg verbond de dorpskernen van Nurop en Teuven langs een alternatieve route dwars over de weilanden, zodat de verkeersdrukte van de hoofdbaan werd vermeden. In Nurop is de voetweg nog deels bewaard als perceelsgrens tussen een perceel akker- en weiland.

Auteur:

Hoeve met losse bestanddelen

Kleine, voorheen L-vormige hoeve, thans met losse bestanddelen. Het oudste gedeelte is het L-vormige noordelijke gedeelte, bestaande uit het woonhuis (ten noordoosten) en de dwarsschuur (ten noordwesten). Deze gebouwen dateren waarschijnlijk uit de eerste helft van de 19de eeuw, en zijn een vervanging van een ouder gebouw van dezelfde vorm (Ferrariskaart, 1771-1777). Gebouwen in stijl- en regelwerk met witgekalkte bakstenen vullingen onder zadeldaken (Vlaamse pannen), op een stoel van gepikte silexblokken. Zij- en achtergevels van het woonhuis zijn volledig versteend waarschijnlijk circa 1908. Klein, haaks bijgebouwtje, mogelijk een vroeger bakhuis tegen de voorgevel, waarschijnlijk in hetzelfde jaar vergroot, doch met resten van de oorspronkelijke vakwerkbouw.

Auteur:

Salle Patria

Dit bakstenen gebouw werd in 1928 in een industrieel aandoende bouwstijl opgetrokken om als feestzaal voor allerlei activiteiten te dienen. Historiek De polyvalente zaal 'Le Patria' werd in 1928 gebouwd om als feestzaal voor allerlei activiteiten te dienen. Beschrijving Exterieur Het gebouw bevindt zich op enige afstand van de openbare weg. Het terrein ervoor is bedekt met een laag asfalt. Het betreft een bakstenen gebouw op een rechthoekig grondplan met een mansardedak dat bedekt is met golfplaten. De nok van het dak staat loodrecht op de straat. Het baksteenmetselwerk was oorspronkelijk rood gekaleid en voorzien van witte knipvoegen. De voorgevel bestaat uit drie traveeën met centraal een brede getoogde deur met een bovenlicht, voorzien van een metalen roedeverdeling. De donker gebeitste houten deur is niet authentiek. De toegang wordt aan weerszijden geflankeerd door grote getoogde vensteropeningen met vensterglas in een metalen roedeverdeling. De vensterdorpels zijn gecementeerd. De voorgevel heeft een afgeschuinde plint in baksteen. Centraal op de gevel staat een lage, rechthoekige schouw. De zijgevels omvatten vijf traveeën met grote getoogde vensters die in verdiepte muurvlakken geplaatst zijn. De vensters zijn zoals in de voorgevel voorzien van vensterglas in een metalen roedeverdeling. Op diverse plaatsen is gekleurd vensterglas aanwezig. Vermoedelijk waren de vensters oorspronkelijk voorzien van een rij blauw gekleurd vensterglas rondom, met in elke hoek een rood vensterglas en in het midden gewoon (ongekleurd) vensterglas. Tegen de achtergevel is een kleine annex in baksteen aangebouwd. Deze omvat vier traveeën met telkens een kleine getoogde vensteropening. Interieur Het interieur van de zaal bestaat uit één grote ruimte met een podium aan de kant van de achtergevel. De vloer is bekleed met houten planken. De ruimte is overdekt met een korfboogvormig gewelf dat wit geschilderd is en geaccentueerd wordt door dunne verticale en horizontale houten latjes. Het podium wordt geflankeerd door twee deuren, die in verbinding staan met de coulissen in het bijgebouw. De ruimte heeft een sobere aankleding met wit geschilderde wanden en enkele horizontale lijsten. Centraal achter het toegangsportaal staat een kleine kachel, die omgeven wordt door een smeedijzeren hekje. Links van het portaal bevindt zich een eenvoudige toog.

Auteur:

Watermolen van Sinnich

Voormalige watermolen op de Gulp, sedert 1944 buiten bedrijf, thans onbewoond en vervallen. Reeds in 1147 wordt hier een watermolen vermeld, een gebouw staat reeds op de Ferrariskaart (1771-1777) aangeduid. Tot 1792 eigendom van de abdij van Sinnich, circa 1800 verkocht aan C.-J. Reul van Teuven; in deze periode was het een graanmolen.

Auteur:

Grenspaal GP 11 't Veld

Grenspaal GP 11 't Veld. De grenspalen in Zuid Limburg langs de Belgische grens zijn genummerd van nummer 1 op het drielandenpunt bij Vaals tot en met nummer 45 aan de Maas ten zuiden van Eijsden. Tot aan de zuidgrens van Maastricht staan dan nog een aantal "dubbele" grenspalen, dat wil zeggen een paal op de Nederlandse oever en een paal recht ertegenover op de andere, Belgische Maasoever. Dit geldt voor de nummers 45 tot en met 48.Tussen de grenspalen worden vaak arduinen grensstenen geplaatst om aan te geven waar de grens van richting verandert. Deze zijn niet genummerd. Meestal, ook hier, worden ze aangegeven met een letter vertrekkend van het laagste nummer van de grenspalen. Maar pas op: de topografische kaarten gebruiken een andere nummering. Hier bevinden we ons op de grens van Wittem en Sippenaken. GP 11 staat midden in het gehucht Kuttingen, enkele huizen aan Nederlandse maar vooral aan de Belgische kant van de grens. De grens loopt hier vlak achter een aantal Belgische huizen door. De gietijzeren palen zijn eigenlijk formidabel van afmetingen, nl. in totaal 2,47 m. Het achtkantig onderstuk is 1 meter lang. Hiervan is 60 cm onder de grond. Van deze 60 cm is twee derde in een fundering van baksteen ingemetseld en deze fundering rust op een 20 cm dikke gemetselde ronde basis die 1 meter in doorsnee is. Het kegelvormige gedeelte dat op het achtkantig onderstuk staat, is 1,30 m. De knop, die het geheel voltooit, is 17 cm. Deze knop is een gestilleerde denneappel. Verder werden op de grenspaal de wapens van België en Nederland aangebracht, het jaartal 1843 en een nummer. Na het 'Tractaat van Londen' waarbij Willem I in 1839 de Belgische onafhankelijkheid erkende, duurde het nog ruim 3 1/2 jaar eer men het tussen België en Nederland eens was over de scheiding tussen de twee landen. Op 5 nov. 1842 werd uiteindelijk een verdrag ondertekend. De juiste grensscheiding tussen de beide Koninkrijken werd nader uitgewerkt in een overeenkomst welke gesloten werd te Maastricht op 8 augustus 1843. Het wapen hoort aan de zijde van het eigen land te staan. Toch zijn er verschillende palen die verkeerd gezet werden, waarschijnlijk welke om de een of andere reden herplaatsts moesten worden. Er zijn ook enkele grenspalen die niet het jaartal 1843 dragen, maar 1869 of 1905. Direkt na het sluiten van deze grensovereenkomst vond de openbare aanbesteding plaats voor het leveren en plaatsen van de grenspalen en hulppalen. Een firma uit Luik leverde de gietijzeren palen en een firma uit Maastricht de hardstenen tussenpalen. In minder dan een jaar tijd werden alle 388 palen en 356 hardstenen hulppalen geplaatst, wat een hele klus moet geweest zijn. Vele plaatsen waren (zijn) moeilijk bereikbaar en een gietijzeren grenspaal weegt in zijn geheel ruim 700 kg. Bij het drielandenpunt kwam paal nr 1 te staan en ten westen van Retranchement paal nr 365. Later, in 1869, bij de bedijking van het Zwin werden palen 366 t/m 369 bijgeplaatst. De grenspalen tussen Nederland en België werden geplaatst in 1843. Het is de bedoeling dat men van de ene grenspaal met het blote oog de volgende paal kan zien, wat door jarenlange begroeiing en nog andere factoren zeker niet meer het geval is. Er zijn geen regels volgens welke vaststaat waar een grenspaal moet geplaatst worden. Meestal staat er een waar twee grensgemeenten aan elkaar grenzen. Vaak, maar niet altijd, staat er ook een waar de grens een hoek maakt. Verder kan men ook grenspalen aantreffen langs oude doorgaande wegen. In Overslag (Zeeland) en De Kanne (Limburg) zijn er grenspalen die slechts enkele meters van elkaar verwijderd staan. Daarentegen is er tussen palen 208-209 en 251-252 wel 4 km. Rond Baarle Nassau staan helemaal geen palen of stenen. De grens heeft hier een zeer grillig verloop en op een grenslengte van 70 km, tussen palen 214 en 215 staat geen enkele grensaanduiding.

Auteur:

Hoeve Termoere

Op het eerste gezicht lijkt Hoeve Termoere op een ‘gewone’ vakwerkboerderij, maar deze hoeve heeft een bijzondere kant. Een gedeelte, de grote stenen zijwand, is namelijk opgebouwd uit de prehistorische stenen afkomstig uit de naburige groeves. Toen de hoeve in de 18e eeuw gebouwd werd, wist men waarschijnlijk niet dat de kolenzandsteen zo oud was! Het rijksmonument Hoeve Termoere herbergt nu enkele vakantiewoningen.

Meer weten over geologische schatten? VVV Zuid-Limburg heeft een wandelplattegrond uitgegeven met de naam ‘Geologische schatten in het Geuldal’. Deze is verkrijgbaar bij de VVV Vestigingen.

Auteur:

Victor Westhoff

Beeldje van Willem van der Velden van een zittende, schrijvende man, op een cortenstalen sokkel die Victor Westhoff voorstelt. Victor Westhoff (Situbondo, Ned. Indië, 1916 - 12 maart 2001) was een bioloog, vooral bekend door zijn bijdragen aan de vegetatiekunde en de natuurbescherming. Hij schreef samen met Den Held het boek "De plantengemeenschappen in Nederland". Het beeld draagt volgend opschrift: hij observeert hij beschrijft de natuur in al haar verscheidenheid telkens weer hij volgt de natuur ter gedachtenis aan victor westhoff (1916-2001) De zeven identieke beelden staan in zeven verschillende landschappen in Nederland: 1.Meijendel (Wassenaar); 2.de Verbrande Pan, Bergen NH; 3.de Badhuiskuil, Terschelling; 4.Springendal, Hezingen, (gem. Tubbergen); 5.het Korenburgerveen, Winterswijk; 6.het Geuldal, Epen; 7.de Botanische Tuin, Nijmegen. Deze gebieden – met uitzondering van de Botanische Tuin – hebben niet alleen met elkaar gemeen dat ze zich mochten verheugen in de warme wetenschappelijke belangstelling van Westhoff, maar ook dat er zgn. 'permanente quadraten' liggen, proefvlakken waarin regelmatig wordt onderzocht welke plantensoorten er in welke hoeveelheden groeien. Een andere overeenkomst is dat alle beelden aan de 'rand' van Nederland staan: drie staan er vlak bij de kust, drie bij de Duitse grens en één bij de Belgische grens.

Auteur:

Klooster van Hoogcruts

Hoogcruts 9, Hoogcruts (Noorbeek): Klooster van Hoogcruts Het klooster op Hoogcruts verrees in 1496 bij een kapel, die in 1426 het eerst wordt genoemd. In 1579 werd dit klooster door brand verwoest. In 1603 werd het herbouwd. Het huidige U-vormige kloostercomplex dateert uit de periode 1729-1741. In 1785 werd aan de zuidvleugel een kapel toegevoegd. In 1798, tijdens de bezetting door de Fransen werd ook dit klooster, zoals zo vele andere in die tijd, opgeheven en verbouwd tot landhuis. De kapel werd een schuur. In 1870 brak er opnieuw brand uit. De schade aan het landhuis werd in 1873 hersteld, aan de kapel in 1879. In 1904 waren er net de zusters Dominicanessen ingetrokken. In de eerste helft van de 20e eeuw werd het klooster bewoond door Franciscanen. Op 6 september 1975 - de Franciscanen waren inmiddels vertrokken- werd het pand opnieuw door brand getroffen en omdat er een verdacht was van brandstichting door de toenmalige eigenaar keerde de verzekering geen of slechts weinig schade uit. Het deel van het pand met brandschade raakte van jaar tot jaar verder in verval en was een ruïne. Er waren plannen om het pand helemaal op te knappen en er een luxueus hotel in te herbergen maar dat is niet doorgegaan. In 2011 is de ruïne Hoog Cruts verworven door de Stichting Het Limburgs Landschap, die de ruïne zal stabiliseren en voor het nageslacht zal bewaren.

Auteur:

Bevrijdingsmonument Mesch

Bevrijdingsmonument Mesch, Grijzegraaf Mesch Het bevrijdingsmonument herinnert de inwoners van Mesch (gemeente Eijsden) aan de bevrijding van hun dorp door de Amerikaanse 'Old Hickory' divisie op 12 september 1944. In de ochtend van 12 september 1944 bewoog een vooruitgeschoven Amerikaanse legereenheid zich behoedzaam door de berm van de verbindingsweg tussen Moelingen en 's Gravenvoeren. De eenheid was een deel van de A-compagnie van het 117de regiment infanterie, een onderdeel van de 30ste divisie, bijgenaamd 'Old Hickory'. Toen de geallieerden in een bocht plotseling oog in oog stonden met een stafwagen van de bezetter, ontstond er een vuurgevecht. De Duitse chauffeur werd dodelijk getroffen en de officier naast hem raakte zwaar gewond. De op de achterbank wegduikende generaal Schmidt bleef ongedeerd, maar werd op zijn vlucht door een bietenveld in zijn heup getroffen. Al kruipend zag hij kans een Duitse stelling bij Mesch te bereiken. De Amerikanen verlieten de weg en achtervolgden de vluchteling heuvelopwaarts. Een aantal Duitse militairen openden vanuit schuttersputten het vuur. Desondanks werden zij toch overmeesterd door de Amerikanen. Tijdens deze actie overschreden de Amerikanen de Belgisch-Nederlandse grens. Na een voorspoedige opmars door Noord-Frankrijk en België waren de geallieerde bevrijders op Nederlandse bodem aangeland. Hiermee werd Mesch het eerste bevrijde dorp in Nederland. Een aantal dagen voor de komst van de Amerikanen had een Duitse soldaat van een van de inwoners een schop gevorderd. Het graafwerktuig was hem overhandigd met de woorden: 'Hier, neem maar mee, als je denkt dat je daarmee de oorlog nog kunt winnen!' Nadat de Amerikanen gearriveerd waren, besloot de eigenaar van de schop te gaan kijken of hij zijn werktuig nog kon terugvinden. Op de heuvel waar de Duitse militair zich had ingegraven, vond hij inderdaad de schop naast een vers gedolven schuttersput. De Duitse soldaat zelf lag even verderop, bewusteloos en zwaar gewond. Een Amerikaanse hospitaalsoldaat hurkte naast hem en gebaarde dat het met de soldaat gedaan was. Het gevecht tussen de Amerikanen en de bezetter had een uur geduurd. Veiligheidshalve had de Amerikaanse artillerie Mesch nog even onder vuur genomen. De hoofdonderwijzer in het dorp, Jef Warnier, was die ochtend nog door een Duitse militair gewaarschuwd: 'Er staan verderop twee met munitie geladen Belgische oogstwagens in de straat, en die zullen nog 'gesprengt' worden.' Warnier besloot met zijn gezin de schuilkelder in te gaan. Dit met enige tegenzin, omdat in de keuken een grote pan tomatensoep stond te pruttelen. Tijdens de artilleriebeschieting kon Warnier het niet laten enkele malen naar zijn veelbelovende soep te gaan kijken. Later die dag werd het Warnier duidelijk dat de Duitse soldaat die hem had gewaarschuwd tijdens het gevecht met de Amerikanen even buiten het dorp was gesneuveld. Op het stoffelijke overschot van de Duitser werden papieren gevonden waaruit bleek dat de militair Wilhelm Hirsch heette en in Nieuwenhagen geboren was. Doordat zijn ouders de Duitse nationaliteit hadden, moest hij verplicht in dienst bij het Duitse leger. Ook vond men bij Hirsch een Ausweis uit 1942, waarmee hem permissie was gegeven zich in Djnepropetrovsk naar de Soldatenkino buiten de kazerne te begeven. Zo ver van huis geweest en dan sneuvelen dicht bij het ouderlijk huis. 'Dass ist eben Krieg', meende een Duitse krijgsgevangene ter plekke. Onthulling Het monument is onthuld op 12 september 1984 door de Amerikaanse oud-strijders Thomas Rathmann en Francis Currey, in het bijzijn van o.a. hun oud-collega's Saul Solow en Frank Towers en burgemeester J.G.T. Bouwens.

Auteur:

Bevrijdingsmonument Mesch

Bevrijdingsmonument Mesch, Grijzegraaf Mesch Aan de rechterzijde, voor de Openbare Basisschool naast Auberge 't Koffer, staat een oorlogsmonument, ter herinnering aan de bevrijding van Mesch op 12 september 1944. Mesch was het eerst bevrijde dorp van Nederland. De bevrijders behoorden tot de 30ste Amerikaanse Infanterie Divisie, bijgenaamd Old Hickory. Een onderdeel daarvan was het 113e Cavaleriesquadron, bijgenaamd Red Horse. Ter gelegenheid van vijftig jaar bevrijding in 1994 werd aan een nieuw aangelegde straat in Mesch de naam "Red Horsestraat" toegekend. Het pleintje met lindebomen en een esdoorn aan het eind van de Grijzegraaf wordt aan één kant begrensd door een hoge helling en aan de andere kant door een mooie gemengde haag, karakteristiek voor deze omgeving. Qua diversiteit haalden deze bermen een 8, maar de menselijke activiteiten brengen hier soms schade aan (te kort maaien van de helling en gebruik bestrijdingsmiddelen).

Auteur:

Gemeentehuis van Moelingen en gemeenteschool

Gemeentehuis en -school, gelegen op de hoek van de Dorpsstraat. Bakstenen diephuis onder zadeldak, van 1889, voorzien van bakstenen rondboogvensters met uitspringende en doorlopende bakstenen druiplijst, hardstenen lekdrempels en sluitstenen. Grotendeels gewijzigde muuropeningen op de benendenverdieping. Tegen de voorgevel een gedenkplaat voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog, met vermelding van het platbranden van 72 huizen.

Auteur:

Comments

You can add a comment or review this trail