Wikiloc | day 03 Huldenberg - Geraardsbergen Trail

watermolen van Loonbeek

klok 21 november 2013 Vlaams minister Geert Bourgeois, bevoegd voor Onroerend Erfgoed, kent een premie van 154.854,13 euro toe voor de eerste van drie restauratiefasen van de Watermolen van Loonbeek, Huldenberg. De watermolen prijkt samen met de schuur en omgeving al sinds 1994 op de lijst van beschermde monumenten. Na het volledige restauratieproject zal de molen worden opengesteld voor het publiek. "Tijdens deze eerste restauratiefase worden de daken van het schuurgebouw en het molengebouw aangepakt," aldus minister Bourgeois. "De daken zijn in zeer slechte staat: er ontbreken dakpannen en de balken die overblijven zijn aan het verrotten. Dringende restauratiewerken zijn noodzakelijk om nog verdere schade aan het interieur te vermijden. In latere fasen volgen nog de gevels en het maalvaardig maken van de watermolen. Bedoeling is om dit uniek stukje erfgoed daarna te gaan ontsluiten voor het publiek." Het molengebouw is opgetrokken in baksteen met een natuurstenen plint. Het heeft twee bouwlagen en een zolder en bestaat uit twee delen: de eigenlijke molen aan de rivierkant en, in het verlengde daarvan, de voormalige molenaarswoning. In de naar de straat gekeerde gevel van de molen zit een ronde steen, waarin het wapen van de familie Van der Vorst is gebeiteld. De heerlijkheid Loonbeek (inclusief de molen) was in 1500 in het bezit van Jan van der Vorst. Tot 1811 bleef het eigendom van zijn nakomelingen.

Auteur:

Sint-Pauluskerk

De intieme en gezellige Sint-Pauluskerk van Vossem vormt een schakel in de reeks van Romaanse kerken in de Voervallei. Waarschijnlijk werd de kerk rond 1200 gebouwd. Ze werd opgetrokken in kalkzandsteen die in de omgeving werd opgedolven. Op het einde van de 17de eeuw werd de kerk grondig verbouwd in de populaire stijlrichting van die tijd: de barok. De kerk kreeg meer licht door grotere ramen, pijlers werden verwijderd, muren en zoldering werden wit bepleisterd, de toren werd verhoogd en onderaan in de toren kwam een nieuwe westelijke toegang tot de kerk. In het romaanse koor zijn nog sporen terug te vinden van middeleeuwse muurschilderingen. Andere kerkschatten zijn onder meer een 15de-eeuws eikenhouten beeld van Sint-Paulus en een verguld kruis uit de baroktijd. Het is amper 200 meter wandelen tot aan de Voer, een riviertje dat te volgen is tot in het park van Tervuren of tot in Leuven. Met de steun van de provincie Vlaams-Brabant

Auteur:

Vossem

Vossem is sinds 1977 een deelgemeente van Tervuren en is omgeven door Leefdaal, Duisburg, Moorsel en hoofdgemeente Tervuren. Het dorp is gelegen langs de Voer, een zijrivier van de Dijle.

Vossem telde in 1900 al 1012 inwoners met nog geen 100 huizen. In 1910 was het aantal inwoners al opgelopen tot 1145.

Auteur:

Hotel Soret

Comfortabel hotel met privé-parking in rustgevend groen van het Zoniënwoud. Ideaal voor feesten, seminaries, vergaderingen en recepties. Uitmuntende Franse en Brusselse keuken. Vlakbij Brussel, de luchthaven van Zaventem en de belangrijkste snelwegen.

Auteur:

Jezus-Eik

Jezus-Eik is een gehucht in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. Het ligt in de gemeente Overijse, zo'n 4,5 km ten noordwesten van het centrum van Overijse, aan de rand van het Zoniënwoud, op de grens met Tervuren en de Brusselse gemeente Oudergem.

Het gebied lag vroeger volledig in het Zoniënwoud, dat hier werd doorsneden door de steenweg Brussel naar Waver.
Hier stond een eik, die al verschillende keren door de bliksem was geraakt. Om onheil en de duivel af te wenden spijkerde men een kruisbeeld aan deze "duivelseik". Rond 1636 liet een Brusselaar hier een Mariabeeldje bevestigen en daarna zou het aantal wonderlijke genezingen hier zijn gestegen. Jezus-Eik groeide zo uit tot een bedevaartsplaats. De pastoor van Tervuren richtte er een altaar op en door het succes werd een kerk opgericht, afhankelijk van de Abdij van Park. In 1700 werd dit een parochiekerk.

Auteur:

Onze-Lieve-Vrouwkerk

In het Zoniënwoud stond van oudsher een eigenaardige, angstwekkende eik, die als "Duivelseik" een belangrijke rol speelde in diverse plaatselijke legenden. Om dit te doorbreken vroeg een Brusselse slager op zijn sterfbed een Jezusbeeldje te spijkeren aan een naburige eik, waardoor de "Jezus-Eik" in 1636 tot stand kwam. Door het toenemende aantal bedevaarders, werd het bijhorende kapelletje in 1650 vervangen door de huidige barokke zaalkerk. De resten van de eik en van het kapelletje bevinden zich onder het hoofdaltaar. Toen men de kerk bouwde, was Jezus-Eik een afgelegen gehucht. Daarom werd beslist om een verblijf voor de rector aan de kerk vast te bouwen. De kerk en pastorie vormen één beschermd geheel. Op de muren van het koor en de zijaltaren bevindt zich een gemarmerde, houten lambrisering met zeventiende eeuwse schilderijen. Het schilderij van de Boodschap van de engel Gabriël aan Maria, achter het hoofdaltaar, werd in 1662 geschonken door schilder Andries de Licht uit dank voor de genezing van zijn dochter. De houten lambrisering bevat tevens een heel aantal votiefschilderijen, waaronder dertien kinderportretten. Deze portretten werden aangebracht als dank voor een bekomen genezing of weldaad, als vrijwaring tegen ziekte en ongevallen of om de nagedachtenis van een kind in ere houden. Het miraculeuze beeld van Maria met Kind dateert uit 1550-1600. Het beeld werd gekroond door kardinaal Mercier. De barokke biechtstoel (noord) was een geschenk van Hertog Ignatius van Arenberg (17de eeuw). Op de voet van de hardstenen doopvont (1756) staat een reliëf van O.L.V. met kind. De recente glasramen (Steyart) beelden de geschiedenis van het beeld en van Jezus-Eik uit.

Auteur:

Kapel Onze-Lieve-Vrouw van Willerieken

De Kapel Onze-Lieve-Vrouw van Willerieken is een bidplaats in het Zoniënwoud langs de Welriekende Dreef .

Sanderus schreef de naam van Onze Lieve Vrouwe tot Welriecken toe aan de geurige kruiden die er met Maria's zegen groeiden. Een stenen kapel is eind 15e eeuw gebouwd in opdracht van Maximiliaan van Oostenrijk. Volgens Jan Gielemans, hagiograaf uit het Rooklooster, is dit gebeurd in 1485, terwijl Sanderus het houdt op 1477.

Auteur:

Het Zoniënwoud

Het Zoniënwoud is een groot bos centraal in België, het is meer dan 4000 hectare groot. De eerste aanwijzingen voor het bestaan van het Zoniënwoud dateren al uit de vroege middeleeuwen. Destijds werd het woud doorkruist door de rivier de Zenne waar het woud zijn naam aan ontleent. Het woud is waarschijnlijk een overblijfsel van het oude, veel uitgestrektere Silva Carbonaria of Kolenwoud. Heden beslaat het Zoniënwoud 'slechts' een oppervlakte van 4.421 ha. Dit staat in scherp contrast met de oppervlakte van 10.000 ha. die het bos rijk was aan het begin van de 19e eeuw. De sterke afname van het bosareaal werd hoofdzakelijk veroorzaakt door grootschalig rooien gedurende de eerste jaren na de onafhankelijkheid van België, maar ook door meer recente verkavelingen, de aanleg van paardenrenbanen en infrastructuur. De wegen en spoorlijnen hebben het Zoniënwoud sterk ruimtelijk versnipperd, hetgeen een niet te onderschatten invloed heeft op het bosleven.

Auteur:

Boswachtersmonument

Dit monument werd opgericht ter nagedachtenis van de boswachters die sneuvelden in de Eerste Wereldoorlog. Het werd ingehuldigd in 1920. De kunstenaar Richard Viandier was de ontwerper, geïnspireerd door de romantische voorstellingen van Keltische monumenten en riten. Elf menhirs omcirkelen een portiek. De gebruikte steen - puddingsteen- is afkomstig uit het Waalse Wéris, een plaats waar indrukwekkende prehistorische stenen monumenten kunnen bezocht worden.

Auteur:

Watertoren Alsemberg

De nieuwe watertoren van Alsemberg werd uitgetekend door het architectenbureau BEL Architecten uit Borgerhout. De vorm lijkt op een metershoge frietzak. De vorm zorgt ervoor dat de watermassa hoog blijft en daardoor een constant druk geeft.

Auteur:

Oud Beersel

Brouwerij Oud Beersel is opgestart in 1882. Het is één van de laatste authentieke lambiekbrouwerijen die België rijk is en is bekend voor haar op ambachtelijke wijze en volgens aloude traditie gebrouwen lambiek. Lambiek rijpt tot drie jaar op houten vaten, waarna deze tot Oude Geuze versneden wordt. Door zure krieken op lambiek te laten gisten en na hergisten op fles wordt Oude Kriek geboren. Dit uniek brouwproces met spontane gisting is mogelijk in België in de regio's het Pajottenland, de Zennevallei en Brussel en dit door de aanwezigheid van specifieke microflora.

Auteur:

Gemeentelijke begraafplaats Lot

Niet alleen in de mijnstreek kwamen veel arbeidsmigranten terecht. Vanaf de tweede helft van de 19e eeuw bloeide de industrie langs het kanaal tussen Brussel en Charleroi en arbeiders kwamen van heinde en verre om er hun brood te verdienen. Verspreid over de begraafplaats van Lot hebben deze gastarbeiders van het eerste uur en hun nazaten een laatste rustplaats gevonden. Zo ook de Italiaan Ernesto Trentin. Na de Eerste Wereldoorlog kwam hij naar België om in de mijnen te werken. Daarna hielp hij om het kanaal Brussel-Charleroi uit te diepen, zodat ook grotere schepen het kanaal konden gebruiken. Je vindt wijn graf tussen de oudstrijders op de begraafplaats van Lot.

Auteur:

Treinongeval bij Buizingen

Het treinongeval bij Buizingen is een spoorwegongeval op spoorlijn 96 waarbij de P-trein E3678 van Leuven naar 's-Gravenbrakel de IC-trein E1707 van Quiévrain naar Luik in de flank aanreed. Het ongeval vond plaats op maandag 15 februari 2010 om 08:28 uur nabij Buizingen, een deelgemeente van Halle . De treinbestuurder van een derde trein, die op een parallel spoor reed, zag alles gebeuren en kon tijdig een noodremming maken. Bij de ramp vielen er 19 doden en 171 gewonden te betreuren, waarmee ze behoort tot de dodelijkste uit de geschiedenis van de Belgische spoorwegen.
Er kwamen een parlementair onderzoek, een veiligheidsonderzoek en een gerechtelijk onderzoek naar de ramp. De oorzaak van het ongeval zou een menselijke fout zijn geweest van de bestuurder van de trein uit Leuven, die een gesloten sein zou voorbijgereden zijn. Hoewel de treinbestuurder dit altijd bleef ontkennen, wees zowel het veiligheids- als het gerechtelijk onderzoek het tegendeel aan. Een andere factor was dat de trein die het gesloten sein voorbijreed niet uitgerust was met TBL 1+. Was dit wel het geval geweest, dan had het ongeval mogelijk kunnen voorkomen worden. Na een gerechtelijk onderzoek dat jaren duurde, werden in 2018 de bestuurder van de trein uit Leuven, de NMBS en Infrabel vervolgd voor de politierechtbank.

Auteur:

Sint-Vincentiuskerk

De Sint-Vincentiuskerk, de kerk zonder toren, is een kerk in het Belgische dorp Buizingen in Vlaams-Brabant.
Het oorspronkelijke kerkje van Buizingen stond tegenover de ingang van het toenmalige kasteel uit de 15e-17e eeuw. Door de komst van de Eizingenaars en de bevolkingsexplosie werd dit kerkje te klein voor de ruim 2000 parochianen en in 1902 werd het afgebroken. Ondertussen werd de nieuwe, grotere en huidige Sint-Vincentiuskerk gebouwd die op 11 oktober 1904 werd ingehuldigd. De toren raakte echter nooit voltooid waardoor Buizingen het tot op vandaag zonder spits moet stellen. Dit gaf dan ook aanleiding tot het gezegde: “In Buizingen zijn ze geschoren, want ze hebben een kerk maar geen toren”.

Auteur:

Pachthof Mechelsgat

De gevel van deze hoeve meldt het jaartal 1879. Wist je dat de gevel even oud is als de gloeilamp. 1879 was het jaar waar Joseph Swan de eerste gloeilamp demonstreert maar het is Edison die later de gloeilamp patenteert.

Auteur:

Pepingen

Pepingen is een landelijke gemeente in het Pajottenland. De dorpskern wordt gekenmerkt door de beeldbepalende bebouwing in de onmiddellijke omgeving van de Sint-Martinuskerk. Een drietal imposante 19de-eeuwse hoevegebouwen vormen samen met de kerk een interessante configuratie, volgens een bijna vierkantig patroon. Deze zijn het Godsgasthuis Van Der Stokken en een tweetal (voormalige) hoeves aan de westzijde van de parochiekerk Sint-Martinus. De landelijke omgeving ten zuiden van het Godsgasthuis Van der Stokken en de straatwand tegenover de kerk, gekenmerkt door een vrij gaaf bewaarde, homogene 19de-eeuwse architectuur zijn ook waardevolle elementen binnen de dorpskern. Van de landelijke omgeving van het Godsgasthuis Van der Stokken rest echter nog enkel een klein stukje vlak naast de hoeve. De Ninoofsesteenweg snijdt de gemeente in twee delen.

Auteur:

Sint-Martinuskerk

Heterogeen gebouw, aanleunend bij de Henegouwse gotiek, op volgende plattegrond: een westtoren met noordtraptoren, gevat tussen de uiteinden der zijbeuken, een driebeukig schip van drie traveeën, dwarsarmen, een koor met driezijdige sluiting en flankerende sacristieën. Hoofdzakelijk witgekalkte baksteenbouw met gebruik van hardsteen voor de plint en van zandsteen voor de omlijstingen; plaatselijke breuksteen in klein en onregelmatig verband bleef bewaard in de onderbouw van de toren en werd hergebruikt in het zuidtransept.

Auteur:

Pepingen

Pepingen is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Vlaams-Brabant. De gemeente ligt in het Pajottenland en telt bijna 4500 inwoners.
Pepingen werd bij de in 2007 door Toerisme Vlaanderen georganiseerde verkiezing van het mooiste dorp van Vlaanderen opgenomen in de preselectie van 50 mooiste dorpen van Vlaanderen.

De fusiegemeente telt naast Pepingen zelf nog vijf deelgemeenten: Beert, Bellingen, Bogaarden, Elingen en Heikruis. In de deelgemeente Pepingen liggen nog de gehuchten Beringen en Kestergat.

Auteur:

Herfelingen

Samen met Oetingen en Kester vormde Herfelingen eertijds het Kestergewoud of de potestas van Castre. Het Kestergewoud werd bestuurd door een meier, die de heer vertegenwoordigde, en een schepenbank waarin onder meer de burgemeesters van Oetingen, Kester en Herfelingen zetelden. Uit historische documenten blijkt dat deze drie gemeenten tot aan het eind van het Ancien Régime zowel bestuurlijk als kerkelijk nauw met elkaar verbonden waren. Het Kestergewoud behoorde op zijn beurt tot het baljuwschap of de "super-heerlijkheid" Edingen, dat sedert het begin van de 12de eeuw onder het graafschap Henegouwen ressorteerde.

Auteur:

't Goteringenhof of 't Goetringenhof

Het Goteringenhof wordt uitgebaat door Anita Baeyens en Dirk Decoster. Anita Baeyens verzorgt trouwens ook op schitterende wijze verjaardagsfeestjes voor kinderen op de boerderij. Kinderen mogen er dan de jonge kalfjes mee voederen, spelen in het stro, tractorraces houden langs de niet meer verbaasde koeien,... Wist je trouwens dat de toenmalige prinses Mathilde hier op bezoek kwam in 2009. Aan de buitenkant hangt een houten bord met de naam 't Goteringenhof.

Auteur:

Bergstraat

Bergstraat (100 m) In ieder lijstje moet een Bergstraat zitten. Deze helling naar het Steenhoutbos in Oetingen topt net af op 100 meter hoogte. Het is een rustige en wat minder gekende helling in de omgeving. Het hoogteverschil is vergelijkbaar met de Congoberg. In de omgeving van Vollezele valt er veel te ontdekken. Op de top staat een kerkje, waardoor de klim extra cachet krijgt.

Auteur:

Vollezele

Vollezele was vroeger zeer gekend om zijn stoeterijen, die gespecialiseerd waren in het fokken van Het Brabants Trekpaard. Op het centrum van Vollezele staat een klein standbeeld van het Belgisch trekpaard Brillant ter nagedachtenis van deze fokkers. Dit beeldje mag niet verward worden met het grotere standbeeld op de markt van Lennik. R. Van Der Schueren begon in 1867 een hengstenfokkerij, die later de naam "Haras de Vollezeele" kreeg. Een andere hengstenfokker was T. D'Hauwer. Stilaan en door de jaren heen kwamen er meerdere paardenfokkers, waarbij de hengsten en de merries werden aangekocht en aldus over de hele wereld werden getransporteerd.

Auteur:

Museum van het Belgisch Trekpaard

In het voormalige gemeentehuis van Vollezele is het Museum van het Belgisch trekpaard gevestigd. In dit kleine gezellige museum kom je alles te weten over hoe de legendarische hengsten Orange I en Brillant het Belgisch trekpaard op de wereldkaart hebben gezet. Je komt er te weten waarom Vollezele de bakermat van het Belgisch trekpaard is. Via anekdotes en foto's maakt u kennis met het eens zo bruisende leven in dit nu zo rustige dorpje. Het museum is enkel te bezoeken na afspraak via 055 60 32 98.

Auteur:

Vollezele

Vollezele is beroemd als het centrum van het Brabants trekpaard. Zuidwest-Brabant schonk zijn naam ook aan het levend erfgoed dat nog steeds op de hellende weilanden graast: de Brabander is een fors boerenpaard dat zijn roots heeft in de stallen van Vollezele en vandaar ‘de wereld heeft veroverd’. Deze paarden vormden tot de mechanisering en het gebruik van tractoren na de Eerste Wereldoorlog de belangrijkste bron van trekkracht in landbouw, transport en industrie. De kweek ervan gebeurde zowel in een kwadraatshoeve (o.m. Bree-eik in Sint-Kwintens-Lennik, het Hof te Rammeken in Gaasbeek, het Hof Terhagen en het kasteeldomein van Steenhout in Vollezele) als in een stoeterij-fokkerij, zoals die van Remy Van Der Schueren, ook in Vollezele.

Auteur:

Stiltepad Dender/Mark

Uit grondig onderzoek eind jaren negentig, bleek dat het op de grens van Zuid-Oost-Vlaanderen en het zuidwestelijke deel van Vlaams-Brabant uitzonderlijk stil is. De verschillende overheden besloten om dit unieke karakter te vrijwaren en riepen het 28 ha grote 'Dender-Markgebied' uit tot het eerste officiële stiltegebied in Vlaanderen. Door het stiltegebied lopen vier verschillende wandelrussen. De auto parkeert u uiteraard buiten het gebied, dan blijft het er voor iedereen rustig. Aanlooproutes brengen u van de parkeerplaatsen naar de wandelroutes.

Voor bijkomende informatie klik hier.

Auteur:

day 03 Huldenberg - Geraardsbergen

Author

Trail stats

Itinerary description

Waypoints

watermolen van Loonbeek

Sint-Pauluskerk

Vossem

Hotel Soret

Jezus-Eik

Onze-Lieve-Vrouwkerk

Kapel Onze-Lieve-Vrouw van Willerieken

Het Zoniënwoud

Boswachtersmonument

Watertoren Alsemberg

Oud Beersel

Gemeentelijke begraafplaats Lot

Treinongeval bij Buizingen

Sint-Vincentiuskerk

Pachthof Mechelsgat

Pepingen

Sint-Martinuskerk

Pepingen

Herfelingen

't Goteringenhof of 't Goetringenhof

Bergstraat

Vollezele

Museum van het Belgisch Trekpaard

Vollezele

Stiltepad Dender/Mark

Comments